Η Διευθύντρια

   Σε ένα απομακρυσμένο χωριό, που το λέγαν Σχολιανά, υπήρχε ένα σχολείο όπου τα παιδιά δεν ήταν ευχαριστημένα από τη διευθύντριά τους. Ήταν μια δασκάλα που αρκετά συχνά τους μάλωνε, δεν τους πήγαινε όποτε ήθελαν εκδρομή και επέμενε πολύ στο να διαβάζουν, όσο μπορεί ο καθένας, τα μαθήματά του. Τα παιδιά όμως είχαν ακούσει ότι λίγο πιο κάτω, στην πόλη, υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε διευθύντριες!!! Έτσι, μια μέρα, ντύθηκαν, πήραν όσα λεφτά είχαν μαζέψει μέχρι τότε, μπήκαν στο λεωφορείο που έφευγε πρωί-πρωί και ξεκίνησαν για την πόλη.

   Φτάνοντας στην πόλη, ένα μόνο πράγμα υπήρχε στο μυαλό τους: να βρουν τη διευθύντρια των ονείρων τους και να την αγοράσουν! Κοιτούσαν γύρω γύρω τα μαγαζιά και έψαχναν να βρουν το περιβόητο κατάστημα που θα τους έλυνε όλα τα προβλήματα που είχαν στο σχολείο. Είχαν ακούσει ότι και σε άλλα χωριά και σε άλλες πόλεις, τα σχολεία λειτουργούσαν με αγορασμένες από το εμπόριο διευθύντριες και όχι κανονικές, και μάλιστα ήταν πολύ καλύτερες!!!

   Ξαφνικά, είδαν μια παράξενη βιτρίνα. Ήταν γεμάτη κούκλες, τόσο ασφυκτικά, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί πουλούσε το συγκεκριμένο κατάστημα. Από περιέργεια πλησίασαν κι άλλο, μέχρι που είδαν ότι όλες οι κούκλες ήταν ίδιες, όλες φορούσαν τα ίδια ρούχα αλλά είχαν διαφορετική έκφραση στο πρόσωπο. Λίγο πιο πάνω από τη βιτρίνα η επιγραφή έλεγε: «Εδώ η καλή διευθύντρια». Αναπήδησαν από τη χαρά τους, καθώς μόλις είχαν βρει αυτό που έψαχναν!!! Κάθησαν αρκετή ώρα χαζεύοντας τους διάφορους τύπους διευθυντριών, μέχρι που σκέφτηκαν ότι μέσα στο κατάστημα θα είχε ακόμα περισσότερους τύπους.

   Μπαίνοντας, είδαν με την άκρη του ματιού τους κάποιους υπαλλήλους να χαμογελούν και να ανταλλάσσουν κάποια σχόλια μεταξύ τους κοιτώντας τους. Τα παιδιά ένιωσαν λίγο αμήχανα στην αρχή, αλλά μετά αποφάσισαν ότι εφόσον πήγαιναν ως πελάτες και είχαν αρκετά λεφτά μαζί τους, δεν θα έπρεπε να ντρέπονται. Πλησιάζοντας τους υπαλλήλους, οι οποίοι είχαν ήδη καταλάβει την πρόθεση των παιδιών, τους ρώτησαν σε ποιο σημείο του καταστήματος θα μπορούσαν να βρουν όλους τους τύπους των διευθυντριών. Ένας ευγενέστατος υπάλληλος τους έδειξε και τα παιδιά έτρεξαν καταενθουσιασμένα προς τα’κει!

   Αυτό που είδαν δεν το είχαν φανταστεί ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα!!! Μέσα σε κουτιά υπήρχαν διευθύντριες για όλα τα γούστα!!! Πάνω στο κουτί υπήρχε η περιγραφή της βασικής ιδιότητας της διευθύντριας: «Αυστηρή», «Νωχελική», «Διευθύντρια-Θύμα», «Ταξιδιάρα», «Αδιάφορη», «Δραστήρια», «Αστεία», «Συντηρητική», «Κατηχητικού», «Μπαρόβια (πωλείται μόνο σε λύκεια)», «Αφηρημένη», «Δημιουργική», «Θεατρόφιλη», «Ψυχρή», «Τυπική» ήταν μερικές από αυτές. Τα παιδιά κατάλαβαν ότι αυτή η αγορά θα τους δυσκόλευε πολύ περισσότερο από ότι πίστευαν στην αρχή...

   Βλέποντας αυτές τις ετικέτες, μπερδεύτηκαν και άρχισαν να λογομαχούν για την τελική επιλογή τους. Ο Κώστας που βαριόταν να διαβάσει στο σπίτι του ήθελε, και επέμενε, να αγοράσουν την διευθύντρια-θύμα, για να μπορεί να της λέει οποιοδήποτε ψέμα κι εκείνη να τον πιστεύει. Η Ελένη, που ήταν αρκετά ανασφαλής, ήθελε την τυπική, για να ξέρει πάντα τί της ξημερώνει και να είναι προετοιμασμένη. Δύο τρία παιδιά, που δεν αγαπούσαν και πολύ το διάβασμα, είχαν όμως πολύ φαντασία και έμπνευση στο να σκαρώνουν πλάκες, προτιμούσαν την αστεία για να μπορούν να κάνουν και στην ίδια πλάκες και να περνάει ευχάριστα η μέρα. Η Άννα πάλι, που ο μπαμπάς της ήταν παπάς, ήθελε την κατηχητικού, γιατί της θύμιζε τη μαμά της και ένιωθε πιο άνετα και οικεία. Γενικά, το κάθε παιδί προτιμούσε κι από μία διαφορετική, ανάλογα με το ποιες ήταν οι αδυναμίες του, τί του ήταν πιο οικείο και τί θα το έκανε να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια. Μην μπορώντας να βγάλουν άκρη, αποφάσισαν να ρίξουν κλήρο, πιστεύοντας ότι αυτό θα ήταν το πιο δίκαιο. Ένας υπάλληλος όμως που τους άκουγε και τους παρατηρούσε, πλησίασε και τους είπε: «Ξέρετε, επειδή σας ακούω που μιλάτε τόση ώρα, χωρίς να μπορείτε να αποφασίσετε, σας ανακοινώνω ότι μπορείτε να πάρετε κάποια διευθύντρια να τη δοκιμάσετε, κι αν δε σας κάνει την επιστρέφετε και παίρνετε κάποια άλλη. Τις νοικιάζουμε κιόλας, και μάλιστα σε καλή τιμή.» Τα παιδιά χάρηκαν πολύ με αυτά τα νέα και αποφάσισαν για πρώτη φορά να νοικιάσουν την αστεία, πιστεύοντας ότι έτσι οι ώρες στο σχολείο θα περνούσαν πολύ ευχάριστα.

   Το κατάστημα την έστειλε πριν ακόμη φτάσουν τα παιδιά, για να προετοιμαστεί για την πρώτη της μέρα. Πρωί πρωί λοιπόν, τα παιδιά ξεκίνησαν με πολύ μεγάλη χαρά για το σχολείο. Φτάνοντας εκεί όμως, βρήκαν ένα σχολείο γεμάτο έξυπνες παγίδες για να πιάνονται τα παιδιά και να γελάει η διεθύντρια... Τους πιτσιλούσε με μπουγελόφατσες, τους έβαζε να καθήσουν σε σπασμένες καρέκλες για να πέφτουν και να γελάει, τους κολλούσε χαρτάκια με περιπαιχτικά σχόλια πίσω από την πλάτη τους και γενικά έκανε ό,τι μπορούσε για να περνάει καλά η ίδια και όχι τα παιδιά. Πριν τελειώσει το μάθημα, τα παιδιά είχαν ήδη αποφασίσει ότι θα την επέστρεφαν και θα έπαιρναν κάποια άλλη.

   Η επόμενη ήταν η αφηρημένη. Πήραν αυτή την απόφαση γιατί πίστευαν ότι αν έκανε γκάφες από αφηρημάδα, αυτό θα ήταν πολύ αστείο για τα ίδια τα παιδιά. Εξάλλου, μπορεί να ξεχνούσε τις αταξίες του καθένα και να μη θυμόταν για ποιο λόγο ήθελε να τους μαλώσει, πράγμα που θα ήταν πολύ καλό... Το επόμενο πρωί λοιπόν πήγαν να δοκιμάσουν την νέα τους διευθύντρια. Μόνο που εκείνη είχε ξεχάσει κάπου τα κλειδιά της, δε θυμόταν πού, και έτσι παιδιά και δάσκαλοι αναγκάστηκαν να μπουν από τα παράθυρα... Καθώς μπήκε και εκείνη, συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει την τσάντα της και κάτι χαρτιά για το σχολείο έξω, κι έτσι έστειλε μερικά παιδιά να πάνε να της τα φέρουν. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος των παιδιών με τη δασκάλα τους, πολλές φορές τους διέκοπτε γιατί δε θυμόταν πώς λειτουργούσε το φωτοτυπικό, ή τους έβγαζε λάθος φωτοτυπίες, ξεχνούσε να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα, μπέρδευε συνέχεια τα ονόματα των παιδιών και γενικά τα παιδιά είχαν αρχίσει να βαριούνται να τρέχουν πίσω από τη διευθύντριά τους για να κάνουν αυτά που ξεχνούσε να κάνει η ίδια... Όπως ήταν επόμενο, την επέστρεψαν, θέλοντας κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά. Έτσι, επέλεξαν τη δημιουργική.

   Ήταν η τρίτη φορά που τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο, μην ξέροντας τί να περιμένουν, αλλά με την αίσθηση ότι αυτή τη φορά είχαν κάνει καλύτερη επιλογή! Η καινούρια τους διευθύντρια είχε πάει πολύ νωρίτερα, ετοιμάζοντας όλες τις δραστηριότητες της ημέρας. Κατά τη διάρκεια της προσευχής τούς είχε μοιράσει χαρτονάκια να κόβουν, για να τα κάνουν αργότερα χειροτεχνία. Μπαίνοντας στο σχολείο για μάθημα τους είπε να προσέξουν τί δεν τους άρεσε στους διαδρόμους και στις αίθουσες, ώστε να το αναδιαμορφώσουν με ό,τι υλικά είχαν στο σχολείο εκείνη, την ίδια μέρα. Στα διαλείμματα μαζεύονταν όλοι στην αίθουσα εκδηλώσεων όπου υπήρχαν πολλές γωνιές με πολλά θέματα, και το κάθε παιδί έπρεπε να διαλέξει με τί θέλει να ασχοληθεί.  Στο τέλος της ημέρας, η κάθε τάξη έπρεπε να παρουσιάσει την ή καλύτερα τις εργασίες της στο υπόλοιπο σχολείο. Τα παιδιά ήταν λιγάκι ευχαριστημένα από αυτή την κατάσταση, αλλά ήταν πολύ κουρασμένα και δεν ήθελαν να περάσουν με τον ίδιο τρόπο και την αυριανή μέρα.

   Πριν επιλέξουν την επόμενη διευθύντρια έκαναν μια συνέλευση για να δουν τί δεν πάει καλά στην όλη ιστορία και γιατί όλα τα όνειρά τους φάνηκαν μη πραγματοποιήσιμα. Συζητούσαν αρκετή ώρα, άλλοι υποστήριζαν ότι έπρεπε και οι ίδιοι να κάνουν προσπάθεια να τις συνηθίσουν, άλλοι ήταν πιο ανυπόμονοι και ήθελαν να δοκιμάσουν όλους τους τύπους διευθυντριών, άλλοι ότι βαρέθηκαν να ταλαιπωρούνται και ήθελαν την παλιά τους διευθύντρια και άλλοι δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα με ό,τι απόφαση και να έπαιρναν οι υπόλοιποι. Δεν μπορούσαν να αποφασίσουν, υπήρχαν πολλές διαφορετικές γνώμες και είχαν επιστρέψει στον αρχικό καυγά τους, όπου ο καθένας υποστήριζε σε απόλυτο βαθμό αυτό που θα συνέφερε τον ίδιο και όχι όλους τους μαθητές. Μιλούσαν πολλές ώρες μη μπορώντας να πάρουν απόφαση, ώσπου μίλησε ένα παιδί που είχε παρατηρήσει κάτι το οποίο είχε περάσει μέχρι τότε απαρατήρητο. Αυτό το παιδί είπε λοιπόν, ότι το κακό με όλες τις διευθύντριες ήταν ότι ως χαρακτήρα είχαν ένα και μόνο ένα βασικό χαρακτηριστικό, και αυτό ήταν που τις έκανε βαρετές. Το καλύτερο θα ήταν να υπήρχε μία που να συνδυάζει πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά, ώστε να μη τη βαριούνται. Οι υπόλοιποι το σκέφτηκαν για λίγο και μετά συμφώνησαν. Ήθελαν μια διευθύντρια που να έχει προσωπικότητα, να έχει χαρακτήρα, να συνδυάζει πολλά χαρακτηριστικά και όχι μόνο ένα βάσει του οποίου να λειτουργεί. Πήγαν λοιπόν ξανά στο κατάστημα, αυτή τη φορά ξέροντας τί ακριβώς θέλουν.

   Οι υπάλληλοι μόλις τους είδαν αναστέναξαν, γιατί αυτά τα παιδιά είχαν εξελιχθεί σε πολύ δύσκολους πελάτες τελικά... Τα παιδιά δεν έδωσαν σημασία και πηγαίνοντας προς το μέρος ενός υπαλλήλου τον ρώτησαν αν το κατάστημά τους διέθετε διευθύντριες με περισσότερα από ένα χαρακτηριστικά. Εκείνος τους απάντησε ότι κατόπιν παραγγελίας ήταν δυνατόν να συνδυαστούν μέχρι τρία χαρακτηριστικά, όχι όμως περισσότερα. Τα παιδιά δυσαρεστήθηκαν λίγο απ’ αυτό και απάντησαν ότι έπρεπε να το σκεφτούν και μετά να αποφασίσουν. Έτσι έφυγαν πίσω για τα σπίτια τους, χωρίς να ξέρουν τί να κάνουν.

   Σκεφτόμενα αυτά που είχαν συμβεί με τις τρεις προηγούμενες επιλογές τους, δεν μπορούσαν να αποφασίσουν ποια ήταν τα χαρακτηριστικά, που συνδυαζόμενα θα συνέθεταν την ιδανική διευθύντρια. Προσπάθησαν πολλές φορές με πολλούς συνδυασμούς, αλλά πάντα όλα ήταν προβλέψιμα γιατί τα χαρακτηριστικά της ήταν μόνο τρία και  γνωστά σε όλους, έτσι κάποια στιγμή ήταν σίγουρο πως θα τη βαριόντουσαν. Αδυνατώντας να βρουν μία λύση και έχοντας απελπιστεί σκέφτηκαν ότι μέχρι να βρουν την ιδανική λύση θα συμβιβάζονταν με την παλιά, εκείνη που δεν ήθελαν.

   Πλησιάζοντας την παλιά τους διευθύντρια, ένιωσαν την ανάγκη να της εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους ήθελαν να την αντικαταστήσουν. Εκείνη τους εξήγησε με τη σειρά της ότι δεν είχε καταλάβει ότι τα πίεζε κι ότι αν της μιλούσαν νωρίτερα ίσως θα μπορούσε να βρεθεί μία λύση χωρίς όλη αυτή την ταλαιπωρία. Η αλήθεια είναι, ότι τα παιδιά ποτέ ξανά δεν είχαν συζητήσει με την διευθύντριά τους με αυτό τον τρόπο, και τώρα που το έκαναν ένιωθαν καλύτερα γιατί ανακάλυψαν μια πλευρά του χαρακτήρα της που δεν την ήξεραν. Αυτή την πλευρά που ακούει προσεχτικά, προτείνει και ανταποδίδει την εμπιστοσύνη που της δείχνουν. Καθήσαν πολλές ώρες συζητώντας και αναδιαμορφώνοντας το σχολικό πρόγραμμα και τους κανόνες, έτσι ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι.

   Την επόμενη μέρα στο σχολείο, τα παιδιά δεν είχαν ιδέα για το τί είχαν αποφασίσει για το πρόγραμμα, αυτό που όλοι θυμόταν όμως ήταν, ότι τη διευθύντριά τους δεν τη γνώριζαν καθόλου μέχρι τότε, και μόλις την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει ένα μικρό βηματάκι για να τη γνωρίσουν.

Τσιακίρη Δώρα