ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ / ΤΑΞΗ

Τασούλα Τσιλιμένη 

Επίκουρος Καθ. Παν. Θεσσαλίας 

tsilimeni@uth.gr

Το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο ανήκει στον ευρύτερο χώρο του παιδικού  βιβλίου και αποτελεί μια  κατηγορία,   η οποία διαθέτει  τη δική της δυναμική και τη δική της αυτοτέλεια, ως αποτέλεσμα ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που το διέπουν. Διερευνώντας  την εξέλιξή του, ιδιαίτερα όπως αυτόδιαμορφώθηκε την τελευταία  εικοσαετία, διαπιστώνουμε τη σημαντική θέση που κατέχει ανάμεσα στα άλλα είδη παιδικού βιβλίου.

• Οι αιτίες και οι λόγοι της ανάπτυξής του είναι πολλοί. Μεταξύ αυτών σημειώνουμε την παιδοκεντρική τάση όλων των επιστημών και τα  νέα προγράμματα σπουδών στο χώρο της εκπαίδευσης που σχετίζονται με τον γραμματισμό  των παιδιών  (Διαθεματικότητα, Γλώσσα, δανειστική βιβλιοθήκη κ.α.)

• Το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο, ως πεδίο συνύπαρξης δυο τεχνών, του λόγου και της ζωγραφικής, τα τελευταία χρόνια γίνεται  αντικείμενο συστηματικής έρευνας  η οποία ξεπερνά τα όρια της παιδαγωγικής λειτουργίας του  βιβλίου και εξετάζει θέματα που αφορούν όχι μόνο την εικόνα και τη σχέση  της με το κείμενο, αλλά και άλλα ζητήματα, όπως την αισθητική.

• Μελέτες, όπως αυτή του Nodelman(1996),

ο οποίος διερευνά από σημασιολογικής πλευράς το εικονογραφημένο, της Luckens (1995), που εξετάζει δομικά στοιχεία, του Hunt, ο οποίος επισημαίνει  την ιδιαιτερότητα του εικονογραφημένου,

της Doonam(1991), των Nikolayeva-Scott (2001) που ασχολούνται με την αλληλεπίδραση της εικόνας και του κειμένου κάτω από ένα ταξινομικό σχήμα συμμετρίας, ενίσχυσης, αντίστιξης, αντιπαράθεσης, της Agosto(2001) για την αλληλένδετη αφήγηση εικόνας-κειμένου, έχουν θέσει βασικούς προβληματισμούς. 

• Η αύξηση του ενδιαφέροντος γύρω από το εικονογραφημένο βιβλίο  αποδεικνύει  την σπουδαιότητα της πολυεπίπεδης επίδρασης που ασκεί  στον αναγνώστη. Η  σχέση εικόνας και κειμένου, οι όποιες τεχνοτροπίες  που ακολουθούν οι δημιουργοί, οι τρόποι προσέγγισης  αυτών των βιβλίων, η ικανότητα του αναγνώστη να ερμηνεύει την εικόνα,  είναι   κάποιοι από  τους προβληματισμούς  που τίθενται και δημιουργούν εστίες συζητήσεων.

Μια διευκρίνηση 

• Σήμερα τα περισσότερα παιδικά βιβλία είναι εικονογραφημένα. Η απλή  παρουσία της εικόνας σε ένα βιβλίο, δεν το κατατάσσει απαραίτητα και στην  κατηγορία του εικονογραφημένου βιβλίου.

Είναι η λειτουργικότητα της εικόνας που το κατηγοριοποιεί και πάλι εν μέρει. Το  γεγονός αυτό σε συνδυασμό με άλλες παραμέτρους κάνει δυσχερή την προσπάθεια απόδοσης ενός ορισμού αυτού του είδους βιβλίου. Κι αυτό γιατί στο  εικονογραφημένο εμπεριέχεται ένα πλήθος βιβλίων με ετερόκλητα στοιχεία που  ανήκουν σε διαφορετικές υποκατηγορίες (λογοτεχνικά και μη λογοτεχνικά είδη  βιβλίων).
 

Προς έναν εννοιολογικό ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ 

• Αρχικά το στοιχείο που λαμβάνονταν υπόψη για τον εννοιολογικό  προσδιορισμό ήταν η αναλογία εικόνας και κειμένου. Οι έρευνας όμως  έδειξαν ότι αυτό που  καθορίζει το εικονογραφημένο δεν είναι τόσο η  ποσότητα όσο  η λειτουργικότητα της εικόνας μέσα στο κείμενο.
• Η συζήτηση για την ορολογία απασχολεί διεθνώς τους ερευνητές καθώς  μένουν ακόμη πολλά ζητήματα ανοιχτά και υπό συζήτηση.

• Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ο ίδιος όρος και για το illustrated book (υπερέχει το κείμενο, η ιστορία εξελίσσεται μέσα στις λέξεις)και για το  picture book  (το τελικό προϊόν είναι συνεργασία εικόνας και κειμένου γιατί κανένα από μόνο του δεν αποδίδει την αληθινή εκδοχή) . Τα όρια μεταξύ των δυο αυτών κατηγοριών δεν είναι διακριτά.

• Σύμφωνα με τον Perry Nodelman(1990), τα «εικονογραφημένα βιβλία παρέχουν πληροφορίες ή αφηγούνται ιστορίες μέσα από μια σειρά  πολλαπλών εικόνων που συνδυάζονται με αποσπάσματα κειμένου ή ακόμη χωρίς κείμενο».

• Το εικονογραφημένο  βιβλίο αποτελεί μια ειδική κατηγορία βιβλίου  λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του (ενδοκειμενικών και  εξωκειμενικών) και κυρίως λόγω της λειτουργικότητας της εικόνας.  Συνήθως πρόκειται για μια ιστορία που γίνεται κατανοητή με τον συνδυασμό εικονογραφικού και κειμενικού σώματος.  Απευθύνεται κυρίως σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας με σκοπό να  ψυχαγωγήσει  και  να ευαισθητοποιήσει τον αναγνώστη σε αξίες, μέσω εικόνας και κειμένου.

Η παρουσία της εικόνας
Γενικά επισημαίνουμε περιπτώσεις κατά τις οποίες:  

• α)  η εικόνα «αναμεταδίδει» ότι και το κείμενο, με αποτέλεσμα να  ενισχύεται το δεύτερο
• β) η εικόνα αναλαμβάνει έναν διευκρινιστικό και βοηθητικό ρόλο
• γ) η αφηγηματική φωνής της εικόνας ξεπερνά όσα το κείμενο εξιστορεί
• δ) η εικονογράφηση αφηγείται αυτόνομα και συμβολικά
• ε) η εικονογράφηση είναι ένα σωστό εικαστικό γεγονός

Σε γενικές γραμμές η σχέση εικόνας και κειμένου ολοένα και διευρύνεται  περισσότερο, γεγονός που λειτουργεί υπέρ της  αυτονομίας της  εικόνας. Η εικόνα  αποκτά  δική της αφηγηματική δομή και προκαλεί τον αναγνώστη σε μια «άλλη»  αφήγηση, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται η κριτική ικανότητα και η ευρηματικότητα στους αναγνώστες.

Έτσι  π.χ. στο βιβλίο με τίτλο Σςςς σιγά  Αϊ-Βασίλη, από την πρώτη κιόλας εικόνα εμφανίζεται ένα ποντίκι, το οποίο σε κάθε εικόνα είναι παρών και συμμετέχει με τους άλλους ήρωες στα δρώμενα, χωρίς όμως να αναφέρεται η παρουσία του στο κείμενο.  

• Στο βιβλίο Αύριο είναι Χριστούγεννα (Κλαιρ Μαζυρέλ & Μαρί Ανρί), το κείμενο αναφέρει «όμως ο Δεινοσαυρούλης, η Νταίζη, ο Αρλεκίνος, η Κοκκινούλα, ο Καραμελένιος κι ο Καροτούλης δεν είναι στα κρεβατάκια τους». Δεν αποκαλύπτει που βρίσκονται. Είναι η εικόνα που φανερώνει στον αναγνώστη που είναι και τι κάνουν οι ήρωες.

Τέσσερεις Μύθοι για το εικονογραφημένο 

• «Διαβάζεται εύκολα και γρήγορα, αφού έχει λίγο κείμενο και εικόνες»
• «Οι εικόνες διαθέτουν αφηγηματική λειτουργία πάντα»
• «Οι εικόνες οφείλουν να είναι όμορφες»
• «Είναι κατάλληλο μόνο για τα μικρά παιδιά» 

 «Διαβάζεται εύκολα και γρήγορα, αφού έχει λίγο κείμενο και εικόνες»
 

• Η ανάγνωση ενός εικονογραφημένου (εικόνα και κείμενο) είναι μια  πολύπλοκη πράξη που απαιτεί εξοικείωση του αναγνώστη με συγκεκριμένες συμβάσεις τόσο του γραπτού λόγου (λεκτικός γραμματισμός), όσο και της εικόνας (εικονογραφικός γραμματισμός). Η  απροσδιοριστία της εικόνας απαιτεί την ερμηνεία από τον αναγνώστη. Η  ερμηνεία του κειμένου από τον εικονογράφο συχνά γίνεται με πρωτότυπο  τρόπο, ο οποίος οδηγεί σε μια σημασιολογική απόδοσή του μέσω της  εικόνας.

• Παράδειγμα ο A. Browne (συγγραφέας& εικονογράφος)

Το έργο του έχει χαρακτηρισθεί αντικομφορμιστικό και ευρηματικό τόσο για τα θέματα όσο και για την εικονογράφηση.

Τo βιβλίο του π.χ. «Bear-Hunt» χαρακτηρίζεται από οπτικούς γρίφους και παραδοξότητες. Ο αναγνώστης διέρχεται με ευκολία ένα σχεδόν ανύπαρκτο  κείμενο και  παρατηρώντας την εικόνα εκλαμβάνει την απεικόνιση του κειμένου, αλλά  ταυτόχρονα ανακαλύπτει παράξενα αντικείμενα που μπλέκονται μεταξύ τους  (σπίρτα, φλιτζάνια, χείλη, παπιγιόν, παπούτσια στη θέση των φύλλων κ.α.)

 «Οι εικόνες διαθέτουν αφηγηματική λειτουργία πάντα»
 

• Αναμφίβολα οι εικόνες συμβάλλουν στην αφηγηματική εξέλιξη της ιστορίας. Συμβαίνει όμως κάποιοι εικονογράφοι να προτιμούν μια επιλεκτική απόδοση  γεγονότων/δορυφόρων  της ιστορίας και όχι γεγονότα / πυρήνες που προωθούν τη δράση. Στις περιπτώσεις  αυτές  η εικονογράφηση ανακόπτει τη δράση και οδηγεί τον αναγνώστη σε έναν άλλο κώδικα.

π.χ. «Κιβωτός Νώε»,Zwerger

Το κείμενο σε γ΄πρόσωπη αφήγηση δίνει την είσοδο των ζώων στην κιβωτό: «…Από όλες τις γωνιές της γης, δυο ζώα από κάθε είδος, ένα θηλυκό κι ένα  αρσενικό, ήρθαν και μπήκαν στην κιβωτό». Τρεις εικόνες αντίστοιχα με τη μορφή πίνακα, τα ίδια ταξινομούνται με βάση τα ΦΥΣΙΚΑ  τους χαρακτηριστικά (με διάστικτο σώμα)και ο αναγνώστης νομίζει ότι περνά σε ένα  άλλο τύπο βιβλίου επιστημονικού περιεχομένου, όπως θα το παρουσίαζε ένας ζωολόγος.

3. «Οι εικόνες οφείλουν να είναι όμορφες»
 

• Οι εικόνες οφείλουν από παιδαγωγική σκοπιά να είναι αξιόλογες αισθητικά. Η επιλογή του«ωραίου» δεν εμπεριέχει απαραίτητα και το «αισθητικό»(E. H. Gombrich).  Η τέχνη παραμένει τέχνη κι όταν απεικονίζει άσχημες μορφές (αντίθεση έργων Ραφαήλ και Γκόγια).

Οι ενήλικες, ως διαμεσολαβητές/αγοραστές, συχνά καταδικάζουν ένα βιβλίο που δεν αντιστοιχεί στη δική τους αισθητική προτίμηση, καθηλώνοντας έτσι τα παιδιά  σε κάτι καινοφανές. Η επιλογή βιβλίων με καθαρά καλλιτεχνικά κριτήρια έχει περισσότερα να προσφέρει στον τομέα της  αισθητικής καλλιέργειας.

4. «Είναι κατάλληλο μόνο για τα μικρά παιδιά» 

• Η ταξινόμηση ενός εικονογραφημένου βιβλίου με κριτήριο την ηλικία είναι επίπλαστη και συχνά αποδεικνύεται ανακριβής, καθώς συμβαίνει συχνά αυτά  να  διαθέτουν στοιχεία που ικανοποιούν σε μεγαλύτερο βαθμό τον ενήλικα αναγνώστη(παράδειγμα στο τέλος)

Κριτήρια αξιολόγησης 

• Είναι η εικονογράφηση αντίστοιχη της αντιληπτικότητας των αναγνωστών;
• Συμβάλλουν οι εικόνες στην πλοκή και πρόθεση της ιστορίας;
• Αποφεύγεται η προβολή στερεοτύπων (φυλετική και σεξιστική);
• Ποιός ο βαθμός ρεαλισμού εικόνας και κειμένου
• Η εικονογράφηση προάγει την αισθητική και κριτική ικανότητα;
• Η εικονογράφηση χαρακτηρίζεται από ακρίβεια ως προς αυτό που  απεικονίζει;

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΥ 

• Α.  Θεματολογία (γενική):

Γενικά τα θέματα σχετίζονται με τα ενδιαφέροντα της ηλικίας του μικρού παιδιού. Συγκεκριμένα αναφέρονται:

α) οικογένεια, από την προσωπική ζωή του παιδιού (προσαρμογή στο σχολείο)

β) κοινωνικά ζητήματα (φιλία, ειρήνη)

γ) προστασία περιβάλλοντος

κ.α.

 α) Απώλεια-θάνατος 

β) πόλεμος 

γ) διαφορετικότητα 

Σύγχρονα θέματα (ο ρεαλισμός)

α) ΑΠΩΛΕΙΑ / ΘΑΝΑΤΟΣ  

Αρχικά τα βιβλία διαπραγματεύονταν τον θάνατο ζώων.

Στη συνέχεια η αναφορά πέρασε στον θάνατο του παππού, της γιαγιάς. 

Ερωτήματα για τον τρόπο προσέγγισης του θανάτου από τα βιβλία(Aradine, 1976) 

• Είναι το περιεχόμενο και η γλώσσα που χρησιμοποιείται κατάλληλη για το  αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού;
• Ποια είναι η κατανόηση του θανάτου από το παιδί σε κάθε αναπτυξιακό του στάδιο;
• Πως παρουσιάζεται το υλικό του βιβλίου; (κείμενο, εικονογράφηση, γλώσσα).
• Είναι το βιβλίο σύμφωνο με τον πολιτισμό που απεικονίζει;
• Το βιβλίο μας μιλάει για τη συμπεριφορά πραγματικών ανθρώπων;
• Είναι τα συναισθήματα που παρουσιάζονται ρεαλιστικά;
• Τι μήνυμα θα πάρει το παιδί από το βιβλίο;
• Πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το βιβλίο με τα παιδιά με τον  καλύτερο τρόπο;
• Πως ορίζεται ο θάνατος από το βιβλίο;
• Τι συναισθήματα αναφέρονται;

β) πόλεμος 

• Σύγχρονοι συγγραφείς ασχολούνται με την παρουσίαση του πολέμου.

Ανάμεσά τους και ο Ευγ. Τριβιζάς με τη «αντιπολεμική σειρά», όπως την ονομάζει «Ταρατατζούμ,τζουμ τζουμ», εκδ. Μίνωας. Ο Τριβιζάς διαφοροποιείται από τους  άλλους στο γεγονός ότι χρησιμοποιεί την παρωδία ως βασικό στοιχείο της μυθοπλασίας. 

Η ρεαλιστική απεικόνιση του πολέμου είναι το ζητούμενο. Το βιβλίο που διαθέτει την μεγαλύτερη αληθοφάνεια με τη μορφή ρεπορτάζ είναι:  

Ο μικρός στρατιώτης, Φέιρεπτ, Σύγχρονοι Ορίζοντες 

• Η εικονογράφηση είναι πιο εύγλωττη και αποκαλύπτει όσα το κείμενο δεν τολμά.

π.χ. στο βιβλίο «Πόλεμος χωρίς αιτία»(E. Battut, Μεταίχμιο).

γ) διαφορετικότητα 

• Κυρίως τα εικονογραφημένα εστιάζουν σε:

α) σωματική αναπηρία

β) δικαίωμα στο διαφορετικό(ενδυμασία π.χ )

γ) μετανάστευση(«άλλος»)

• Γενική επισήμανση:

Ο διαφορετικός γίνεται αποδεκτός συνήθως γιατί αποδεικνύεται ότι διαθέτει.  καταφέρνει κάτι ξεχωριστό. 

ΓΕΝΙΚΑ

Τα κείμενα μπορεί να θεωρηθούν ότι  έχουν κοινό παρονομαστή την ανατροπή της επικρατούσας άποψης για την πολιτισμική ομοιογένεια και ομοιομορφία και ότι αποτελούν πηγές ανάπτυξης πλουραλιστικότητας και πολυφωνίας.  

Β. Πολυτροπικότητα/Διακειμενικότητα/ Ανατροπή  

• Κείμενο και εικονογράφηση συλλειτουργούν και συχνά «συναγωνίζονται», ώστε να αποδώσουν πιο εύγλωττες νοηματικές διαστάσεις και να υποβάλλουν τον αναγνώστη σε έντονες ψυχικές και διανοητικές διεργασίες. Κείμενο και εικόνα «αφηγούνται» ηθικές και  αισθητικές αξίες, χρησιμοποιώντας άμεσες ή λανθάνουσες  αναφορές σε άλλα κείμενα και γενικά έργα τέχνης(μουσική, ποίηση,  ζωγραφική, κινημ. Ταινίες κ.α.)

Σύντομος ορισμός της διακειμενικότητας 

• ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ είναι «το δίκτυο των λειτουργιών που συγκροτεί και  ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ του κειμένου και του διακειμένου» (Michael Riffaterre 1990).

• Είναι η συγχρονική και διαχρονική σχέση συνύπαρξης και διαρκούς επικοινωνίας  ανάμεσα στα κείμενα, που διέπει τη δημιουργία τους αλλά και την ανάγνωσή τους ( Ζερβού 1996)

• Α) κάθε συγγραφέας είναι αναγνώστης κειμένων πριν γίνει δημιουργός
• Β) το νόημα που παράγεται κατά την διαδικασία της ανάγνωσης είναι  προϊόν μιας ΑΛΛΗΛΟΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ του υλικού που περιέχεται σε ένα κείμενο και  της αναγνωστικής εμπειρίας από άλλα κείμενα την οποία προσκομίζει ο  αναγνώστης.
• Μια έμμεση αναφορά σε ένα κείμενο που δε γνωρίζει ο αναγνώστης θα  παραμείνει «εν υπνώσει»,περιμένοντας τον αναγνώστη που θα την  αξιοποιήσει.

ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ 

• Α) εγγραφή ενός κειμένου μέσα σε ένα άλλο υπό μορφή αποσπασμάτων ή αναφορών
• Β) διασκευή ενός κειμένου
• Γ) μεταγραφή. ανατροπή, υπονόμευση ενός κειμένου
• Δ) πλήρης μετουσίωση κειμένου  π.χ. σε  κινημ. ταινία, γελοιογραφία κ.λπ)

(ΚΑΙ) Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ 

• Ευγ. Τριβιζάς:

α. Η πριγκίπισσα και το βατραχάκι (ανατροπή του στερεότυπου της γυναίκας)

β.Τα τρία μικρά λυκάκια, (ανατροπή της ιδεολογίας περί σταθερότητας του «κακού») 

 Ο λύκος που έγινε…αρνάκι 

• Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και η συμπεριφορά του απέναντι σε  αυτή, έστρεψε  τις επιστήμες της αγωγής και όσες στρέφονται περί αυτής, σε προβληματισμούς, δράσεις και προτάσεις  για εφαρμογή προγραμμάτων, τα οποία θα ευαισθητοποιούσαν τον μελλοντικό πολίτη του πλανήτη γύρω από σχετικά με το περιβάλλον θέματα.

• Στο πλαίσιο αυτό και στο βαθμό που την αφορούσε, η παιδική λογοτεχνία, ως σημαντικός παράγοντας  διοχέτευσης προτύπων, ιδεών, απόψεων και στάσεων, με τη συγκινησιακή και συναισθηματική  χρήση της γλώσσας και τις αφηγηματικές τεχνικές,   προσανατολίστηκε  «οικολογικά» και γεννήθηκαν λογοτεχνικά κείμενα με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των αναγνωστών για το περιβάλλον , την ανάπτυξη  προβληματισμών

• Στο ίδιο πνεύμα και αναζητώντας αιτίες και λάθη τα οποία αναπαράγονται από γενεά σε γενεά και ενισχύουν την επιθετική και εχθρική συμπεριφορά του ανθρώπου στη φύσησε ειδικά και γενικά ζητήματα, αναπτύχθηκαν απόψεις, οι οποίες έφεραν στο επίκεντρο κάποια  κείμενα. Έτσι παλαιότερα παραμύθια βρέθηκαν στο στόχαστρο και σε κάποιες   περιπτώσεις κατηγορήθηκαν για την διαιώνιση στερεοτυπικής και εχθρικής συμπεριφοράς του ατόμου  απέναντι σε συγκεκριμένα ζώα.
•  Προκειμένου να ανατραπεί το σκηνικό και γενικότερα για την εξυπηρέτηση αναγκών που ενισχύουν τη θετική στάση απέναντι στη φύση και σε όσα τη συναποτελούν, οι συγγραφείς επιδόθηκαν στη δημιουργία νέων κειμένων με πολλούς  τρόπους μεταξύ των οποίων και με τη μορφή της  μεταγραφής παλαιότερων κειμένων, η οποία σχετίζεται με  την  έννοια της διακειμενικότητας

• Τα κλασικά παραμύθια είναι εκείνα που σε μεγάλο βαθμό έγιναν το υλικό  της νέας δημιουργίας και  ανανέωσης  των δομών και δέχτηκαν τη μεταγραφή, η οποία αποτελεί μάλλον την  πλέον διαδεδομένη νεωτερική μορφή ανατροπής.

• Το ζώο, το οποίο συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και οι  συγγραφείς προσπαθούν να περισώσουν την υπόληψή του, είναι ο λύκος. Ο ρόλος του κακού, ο οποίος του είχε αποδοθεί σε όλα τα κλασσικά παραμύθια, είναι το επίμαχο σημείο.

• Αρκετοί  συγγραφείς  ανατρέπουν τη «φύση» του λύκου, ο οποίος  συναντάται σε πολλά παραμύθια  και τα οποία διαπερνούν το χρόνο και τα σύνορα και  αποτελούν κοινή πολιτιστική κουλτούρα. Έτσι γράφονται ιστορίες στις οποίες ο λύκος …γίνεται  «αρνάκι». Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ

Γ. Ήρωες/χαρακτήρες 

• Στην πλειοψηφία είναι:
• Παιδιά
• Ζώα
• Αντικείμενα
• Φανταστικές/απροσδιόριστες υποστάσεις

Δ.  Ο αφηγητής( του κειμένου) 

• α) ομοδιηγητικός αφηγητής (καλύτερη ταύτιση με ήρωα)

• β) ετεροδιηγητικός

Οι αφηγηματικές φωνές 

Το ποιος  «μιλάει» στην ιστορία, ποιος αφηγείται, είναι ένα ενδιαφέρον σημείο το οποίο  διαμορφώνει και την οπτική του αναγνώστη σε ότι αφορά τα δρώμενα.

Η οπτική της αφήγησης «ρίχνει φως», αποκαλύπτει  πτυχές και η διαφορετική  εστίαση βοηθά τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για ότι παραδοσιακά θεωρούσε ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΟ.

Η περίπτωση της πολλαπλής εστίασης: 

Πολλαπλή εστίαση 

• Τα ίδια γεγονότα θεώνται από διαφορετικούς χαρακτήρες, άρα παρουσιάζονται διαφορετικά.

Κλασικό παράδειγμα: Voice in the park (A.Brawne). Μια βόλτα στο πάρκο παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια 4ρων διαφορετικών προσώπων. Είναι φυσικό να βλέπουν τον ίδιο χώρο και τα ίδια  γεγονότα εντελώς διαφορετικά.( μητέρα, αγόρι πατέρας άσχετος με την προηγ. οικογένεια, κορίτσι)

Upside Down (σειρά Ανάποδα βιβλία): Κλασσικά παραμύθια λέγονται από την πλευρά του αντιήρωα π.χ. Χιονάτη –Μητριά. 

• Γενικά το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο είναι μια «σύνθετη και γοητευτική ιστορία», που απαιτεί ιδιαίτερη αντιμετώπιση.

Επαναφορά στον 4^ο Μύθο: 

«Το εικονογραφημένο Είναι κατάλληλο μόνο για τα μικρά παιδιά»  

Το κόκκινο βιβλίο, Μπάρμπαρα Λέμαν, Μεταίχμιο