Στην ποντικοφωλιά ζούσε ένας σοφός ποντικός.
Ήταν σοφός επειδή διάβαζε κι έγραφε όλη μέρα.
Η αλήθεια είναι ότι οι άλλοι ποντικοί έλεγαν ότι είναι σοφός.
Αυτός όταν τον ρωτούσαν απαντούσε.
-Δεν είμαι σοφός. Είμαι ποιητής.
-Και τι είναι ποιητής, ξαναρωτούσαν οι άλλοι ποντικοί.
-Ποιητής, απαντούσε ο σοφός ποντικός που δεν ήταν σοφός, είναι
αυτός που... πως να το πω; Κάντε μου μια ερώτηση να σας απαντήσω
σαν ποιητής.
-Πού είναι ο γάτος, φώναξαν όλα τα ποντίκια μαζί. Ο ποιητής ανέβηκε στα βιβλία του
κι άρχισε ν’ απαγγέλλει.
Πήγα επάνω για να ψάξω πιο πάνω
γύρισα κάτω για δω παρακάτω
πάνω πιο πάνω
κάτω αποκάτω
πουθενά δεν τον είδα το γάτο
Πήγα πιο κει να κοιτάξω πιο πέρα
ήρθα πιο δω μα δεν ήτανε μέρα
εδώ πέρα μέρα
χάθηκε ο γάτος σα νάτανε σφαίρα
Αχ! αναστέναξε ως ποντικός
κουτός ο γάτος μα ζωηρός
έφυγε πάει εδώ και μια ώρα
και πως θα ζήσουμε χωρίς γάτο τώρα;
Νιαρ - νιαρρρ ακούστηκε, και ο γάτος πήδηξε στη μέση.Φοβήθηκαν οι ποντικοί. Έτρεξαν και κρύφτηκαν στη φωλιά τους. Ο γάτος άρπαξε τον ποιητή και τον έκανε μια χαψιά. Τότε ακούστηκε η φωνή του απ’ την κοιλιά του γάτου να λέει:
Δεν ήθελα να είμαι εγώ σοφός
ήθελα μόνο να ‘μια ποιητής.
Στον κόσμο αυτό το δίκιο δε θα βρεις.
Ιδίως όταν είσαι ποντικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου