...Μα βέβαια είναι αλήθεια όσα σας λέω.
Αν κι αυτό είναι ακόμα μια παλιά ιστορία.
Έγινε τότε που υπήρχε ο Γελαστός Θεός.
Τον έλεγαν Γελαστό γιατί του άρεσε να παιδεύει τους ανθρώπους για να γελάει μετά.
Δεν ξέρω αλήθεια αν ζει ακόμα.
Νομίζω πως και οι θεοί γερνούν και πεθαίνουν.
Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι σ’ αυτό το θεό χρωστάμε αυτή την ιστορία.
Την ιστορία του παιχνιδιού.
Ζούσε λέει στον ουρανό ... στα σύννεφα... στο διάστημα...
Δεν είμαι σίγουρος που ακριβώς.
Κάπου εκεί που ζουν συνήθως οι θεοί...
Εσείς θα ξέρετε καλύτερα ...
Ζούσε κι ο Γελαστός Θεός.
Αυτός ήταν ο αφέντης όλου του κόσμου.
Είχε όλα τα καλά και τα κακά που υπάρχουν και τα μοίραζε στους ανθρώπους.
Μα για να μπορεί να γελάει τα μοίραζε χωρίς καμιά δικαιοσύνη.
Έτσι έγιναν οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι καλοί και οι κακοί, αυτοί που είχαν όλα τα μέλη τους γερά και οι ανάπηροι.
Κάποτε όμως γέρασε, κουράστηκε και σκέφτηκε ότι θάταν καλύτερα να δώσει στους ανθρώπους ό,τι απόμειναν από τα καλά και τα κακά. Να πάει μετά να ξεκουραστεί.
Για να γελάσει όμως άφησε όλα τα καλά και τα κακά πάνω σ’ ένα βουνό κι ύστερα το ‘πε στους ανθρώπους να πάνε να τα βρουν. Μόλις το ‘μαθαν οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν ποιος θα φτάσει πρώτος.
Άλλοι τρέχανε μ’ αυτοκίνητα, άλλοι με άλογα κι άλλοι με τα πόδια.
Πιο γρήγορα πήγαιναν οι άντρες και πιο αργά οι γυναίκες.
Πρώτα οι νέοι, ύστερα οι γέροι και στο τέλος τα παιδιά.
Κι ο Θεός όσο τους έβλεπε να τρέχουν και να σπρώχνονται, να μαλώνουν και να μπερδεύουν ο ένας τον άλλο τόσο περισσότερο γελούσε. Κόντεψε να σκάσει από τα γέλια.
Αλλά για να μην τα πολυλογούμε μια και οι μέρες περνάνε γρήγορα το καλοκαίρι έρχεται μετά την άνοιξη κι ο χειμώνας μετά το φθινόπωρο, κάποτε φτάσαν στο βουνό οι πρώτοι άνθρωποι.
Αυτοί που πήραν και τα περισσότερα ήταν οι πλούσιοι κι έγιναν πλουσιότεροι.
Οι φτωχοί έφτασαν μετά. Πήραν λιγότερα. Έμειναν πάλι φτωχοί. Μα πιο τελευταία και από τους τελευταίους έφτασαν το παιδιά. Τo μόνο που βρήκαν ήταν το παιχνίδι.
Οι μεγάλοι δεν το πήραν γιατί δεν τους χρησίμευε σε τίποτε και γιατί νομίζουν, όπως άλλωστε νομίζουν και τώρα ακόμα, ότι το παιχνίδι δεν είναι για τους μεγάλους παρά μόνο για τα παιδιά.
Τα παιδιά όμως γέμισαν με χαρά.
Ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσε ένας θεός να τους κάνει.
Και το παιχνίδι από τότε ακόμα, αλήθεια σας λέω κι ας μην ξέρω να σας πω ακριβώς από πότε...
Από τότε λοιπόν το παιχνίδι είναι ο καλύτερος σύντροφος του παιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου