Σίγουρα ξέρετε τι είναι η καμηλοπάρδαλη.
Μα και βέβαια.
Όλοι έχετε δει.
Έχει τον πιο μακρύ λαιμό απ’ όλα τα ζώα.
Υπάρχει όμως και κάτι που σίγουρα δεν ξέρετε.
Η καμηλοπάρδαλη δεν είχε πάντοτε μακρύ λαιμό.
Τότε έπρεπε ν’ ανεβαίνει στο δέντρα για να τρώει φύλλα και
να γονατίζει για να πίνει νερό.
Πόσο κοπιαστικά ήταν όλα αυτά.
Το καταλαβαίνετε και μόνοι σας πόσο κοπιαστικά ήταν όλα
αυτά.
Υπήρχε όμως και μια μικρή καμηλοπάρδαλη.
Ήταν πολύ λαίμαργη.
Έτρωγε οτιδήποτε.
Μα πιο πολύ απ’ όλα της άρεσε να τρώει τα φύλλα των δέντρων.
Σκαρφάλωνε, λοιπόν, διαρκώς πάνω στα δέντρα και προχωρούσε μέχρι τα πιο ψηλά κλωνάρια.
-Μη, της φώναζε η μαμά της, θα πέσεις.
Θα πέσεις και θα χτυπήσεις.
Μα η μικρή καμηλοπάρδαλη δεν έδινε και πολύ σημασία ώσπου ... ωχ ... είναι φανερό πια... ωχ .... έγινε αυτό που όλοι μαντεύετε.
ΤΟ κλαδί έσπασε και η μικρή καμηλοπάρδαλη έπεσε από το δέντρο.
Ευτυχώς όμως την τελευταία στιγμή πιάστηκε το κεφάλι της σε μια διχάλα του δέντρου.
Ο λαιμός τεντώθηκε σα λάστιχο και το σώμα της έφτασε μαλακά στο έδαφος.
Σηκώθηκε όρθια και ξεσκάλωσε το κεφάλι της απ’ τη διχάλα αλλά ο λαιμός της, αλίμονο, δεν ξαναμάζεψε.
Έμεινε μακρύς.
Μόλις πέρασε η πρώτη τρομάρα όλα τα ζώα που ήταν εκεί γύρω έβαλαν τα γέλια.
Η μικρή καμηλοπάρδαλη όμως δεν έδωσε σημασία.
Τέντωσε το λαιμό της και συνέχισε να τρώει τα φύλλα του δέντρου. Ύστερα χωρίς να γονατίσει έσκυψε κι ήπιε νερό από το ρυάκι που περνούσε δίπλα της.
Και ενώ όλοι γελούσαν με το μακρύ λαιμό της καμηλοπάρδαλης, ο ελέφαντας θυμόταν πως απόχτησε σε μια ανάλογη περιπέτεια μακριά προβοσκίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου