Ιστορία 8: Η τενεκεδοχώρα

    

Του Γιωργάκη του αρέσουν πολύ τα ταξίδια.

Δε σας τόχω πει;

Βέβαια...

Μόλις μπει η άνοιξη ανοίγει το χάρτη του κόσμου και ψάχνει

 για χώρες  άγνωστες και τόπους μακρινούς. 

Για φέτος διάλεξε τη χώρα της λαμαρίνας.

Ποιος είπε πως δεν υπάρχει;

Υπάρχει και παρά-υπάρχει.

Στο κάτω-κάτω παραμύθι είν’ αυτό. 

Στα παραμύθια γίνονται πράγματα που... που πώς να το πω...

ό,τι μας περνάει από το μυαλό... ακόμα κι ό,τι δεν μας περ-

νάει από το μυαλό. Κατάλαβες τώρα;  

Συνεχίζω λοιπόν.  

Για φέτος διάλεξε τη χώρα της λαμαρίνας. 

Στη χώρα αυτή όλοι οι άνθρωποι (!!) ... είναι από λαμαρίνα. 

Άλλοι έχουν σχήμα ντενεκέ, άλλοι σχήμα βαρελιού. 

Άλλοι πάλι μοιάζουν με κατσαρόλες, με ντενεκέδες, μεγάλοι τεντζερέδες.

Μικρές κατσαρόλες, μεγαλύτεροι κουβάδες, τεράστιες βαρέλες. 

Όλων των λογιών τα σχήματα και τα μεγέθη. 

Ο Γιωργάκης έφτασε με το τραίνο.

Πριν πάει στο ξενοδοχείο αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στην

πόλη. Η εικόνα  των λαμαρινο-ανθρώπων που κυκλοφορούσαν

εδώ κι εκεί του ήταν αρκετά διασκεδαστική. 

Έκαναν θόρυβο καθώς κατρακυλούσαν στις κατηφόρες και

όταν ανεβοκατέβαιναν τα σκαλιά στις πολυκατοικίες.

Ακόμη κι όταν περπατούσαν στον ίσιο δρόμο.

Πιο πολύ θόρυβο έκαναν οι άδειοι τενεκεδάνθρωποι. 

Λιγότερο αυτοί που ήταν μισογεμάτοι. 

Κι αυτοί που ήταν ολότελα γεμάτοι ... κι αυτοί έκαναν θόρυβο

που όμως ούτε που ακούγονταν μπροστά στο θόρυβο των άλλων. 

Να πάρει η ευχή, σκέφτηκε  ο Γιωργάκης. 

Κάτι μου θυμίζει αυτή η χώρα. 

Εκεί που ζω οι άνθρωποι δεν είναι από λαμαρίνα.

Κι όμως, άλλοι κάνουν πολύ θόρυβο κι άλλοι πάλι καθόλου. 

Αυτή η ιστορία τελειώνει κάπου εδώ. 

Δεν μαθαίνουμε ποτέ αν ο Γιωργάκης έμεινε περισσότερο στη

λαμαρινοχώρα,  γιατί έβρεχε και το νερό έσβησε τα τελευταία

σκίτσα αυτής της ιστορίας του ζωγράφου-τραγουδιστή.