Σήμερα το πρωί ξύπνησα (στις) 8 η ώρα.
Έπρεπε να ‘ μια στη δουλειά μου μα εγώ ήμουν ακόμη στο κρεβάτι μου.
Δεν προλάβαινα να πλύνω ούτε το πρόσωπό μου.
Έβαλα γρήγορα τα ρούχα μου και βγήκα στο δρόμο.
Αλλά τι παράξενο. Όλα ήτανε θλιμμένα μπλε. Τα’ αυτοκίνητα, οι άνθρωποι, το σπίτια, οι δρόμοι, ο ουρανός...
Αγόρασα, για πρωινό, από τον μπλε κουλουρά ένα μπλε κουλούρι. Ύστερα για να πάω στο γραφείο μου πήρα το μπλε λεωφορείο. Έκοψα ένα μπλε εισιτήριο από τον μπλε εισπράκτορα και προχώρησα στον μπλε διάδρομο ανάμεσα στους μπλε συνεπιβάτες μου. Έκατσα σε μια μπλε θέση και χάζευα από το μπλε παράθυρο τη μπλε κίνηση στους μπλε δρόμους.
Ξάφνου κατάλαβα ότι οι μπλε άνθρωποι με κοίταζαν με τα μπλε μάτια τους. Κοιτάχτηκα κι εγώ. Μα το μπλε πουκάμισό του ήταν σωστά κουμπωμένο. Το μπλε φερμουάρ του μπλε παντελονιού μου ολότελα κλεισμένο. Τα μπλε κορδόνια των μπλε παπουτσιών μου με τάξη δεμένα. Δεν είχα πάνω μου κάτι που να προξενεί την περιέργεια. Ήμουν κι εγώ μπλε όπως όλος ο κόσμος.
Έτσι έφτασα στο μπλε γραφείο μου. Ο μπλε προϊστάμενός μου κοίταξε το μπλε ρολόι του θυμωμένος. Μάλλον επειδή άργησα.
Εγώ έσκυψα βιαστικά στα μπλε χαρτιά μου και δούλεψα μέχρι το μεσημέρι.
Μετά γύρισα στο μπλε σπίτι μου αφού έφαγα σ’ ένα μπλε εστιατόριο μπλε γεμιστές πιπεριές. Όπως ήμουν κουρασμένος έπεσα στο μπλε κρεβάτι μου και κοιμήθηκα.
Το απόγευμα όταν ξύπνησα τίποτα δεν ήταν μπλε.
Όλα τα πράγματα ήταν στο χρώμα που είχαν πολλά χρόνια τώρα.
Ήταν χαρούμενα κόκκινα...
Αυτή η ιστορία δε μου συνέβη χθες, τότε που τα πράγματα ήταν θλιμμένα μπλε.
Ούτε καν σήμερα που όλα είναι πράσινα.
Μα είναι σίγουρο πως θα μου συμβεί αύριο όταν τα πράγματα θα γίνουν χαρούμενα κόκκινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου