ΤΑΞΙΔΙ Ι

΄΄Μέσα στους λαβυρίνθους του μυαλού και της ψυχής σου
προσφέρουν τα χέρια οι ψευδαισθήσεις,
που υφαίνουν με γαλάζια δάκτυλα,
γυαλί και δροσοσταλιές, τη σκιά σου:
αυτήν που σου έκλεψε το φεγγάρι.΄΄
Κάρμεν Ρέγιες

Όταν κανείς ταξιδεύει για πρώτη φορά όπως ο Ζωτρα και μάλιστα χωρίς χάρτη και νύχτα τότε υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί. Υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί όπως χάθηκε ο Νάρκισσος στην Εικόνα του, η Σφίγγα στο Αίνιγμά της, ο Σίσυφος στα Παιχνίδια του, ο Μίδας στην Απληστία του να πλουτίσει και ο Καραγκιό-ζης στην αστείρευτη και δεικτική αδιαφορία του που τον κρατούσε νέο κι αγέ-ραστο αλλά πάντα κυνηγημένο και φτωχό. Όμως ο Ζωτρα δεν κινδύνευε από κάτι τέτοιο. Είχε πυξίδα την επιθυμία του και ταξίδευε πάντοτε προς τον Ήλιο, που άρχισε ν’ ανατέλλει σιγά-σιγά, πέρα από την ατέλειωτη θάλασσα και πίσω από τα ολοστρόγγυλα βουνά. Και γεννιόταν πάλι η μέρα και μαζί με τη μέρα οι διαστάσεις καθώς οι αχτίνες σα βέλη γέμιζαν με χρώμα πορτοκαλί και κίτρινο τον ουρανό και το τοπίο κι έκαναν τις σκιές να φεύγουν τρομαγμένες. Ξημέρω-νε στη Χώρα του 1+1=1.

Στη χώρα του 1+1=1

O Φρεντ Ασταιρ χορεύει πάντα με τις σκιές του, στην ταινία ΄΄Σουϊνκ Ταϊμ΄΄, ο Χατζι-δάκις γράφει το τραγούδι ΄΄Ο χορός με την σκιά μου΄΄, και ο Φιλιπς ντι Παολα ζω-γραφίζει τον πίνακα ΄΄1+1΄΄.
Ο Ζωτρα σταμάτησε για να ξαναδεί το θαύμα της γέννησης, το μεγαλόπρεπο ερχομό του Ήλιου, όταν τον ξάφνιασε μια φωνή.
- Μήπως είδες τίποτα;
Κοίταξε γύρω του αλλά δεν είδε τίποτα. Δεν είδε απολύτως τίποτα.
- Αν είδα τι; απόρησε μεγαλόφωνα και συνέχισε να κοιτάει μπας και δει κάτι.
- Αν είδες κάπου τη σκιά μου, του απάντησε η Φωνή. Έχασα τη σκιά μου. Μήπως την είδες;
- Τη σκιά σου; ρώτησε ο Ζωτρα και κοίταξε με απορία πάλι ένα γύρο.
- Που είσαι; Δε σε βλέπω.
- Μα και βέβαια δε με βλέπεις, είπε εκνευρισμένα αυτή τη φορά η Φωνή.
- Αφού σου λέω ότι έχασα τη σκιά μου. Δε μπορείς να με δεις χωρίς σκιά.
- Άλλο πάλι και τούτο! Μήπως μπορείς σε παρακαλώ να μου εξηγήσεις; ρώ-τησε πάλι ο Ζωτρα.
- Δεν έχω χρόνο τώρα, απάντησε βιαστικά η Φωνή. Πρέπει να ψάξω να βρω τη σκιά μου.
- Ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω, επέμεινε ο Ζωτρα.
- Ίσως; ρώτησε η Φωνή. Δε φαίνεσαι και πολύ σίγουρος, ε; Ας είναι όμως. Βαρέθηκα ξέρεις να λέω την ίδια ιστορία σε όλους. Δε βλέπω γιατί δεν κα-ταλαβαίνουν. Όλα είναι πιο φανερά κι απ’ τον Ήλιο και…
- Ίσως, τον διέκοψε ο Ζωτρα. Μόνο που εγώ δεν βλέπω τίποτα… μόνο τη φωνή σου ακούω.
- Μα δε χρειάζεται να δεις, είπε η Φωνή. Να καταλάβεις χρειάζεται.
- Να καταλάβω τι;
- Να καταλάβεις ότι αν χάσεις τη σκιά σου θα χαθείς και συ ή αν χαθείς εσύ θα χαθεί κι η σκιά σου.
- Δηλαδή; ρώτησε αμήχανα ο Ζωτρα.
- Δηλαδή - συνέχισε η Φωνή - για να υπάρξει κάτι πρέπει να υπάρχει και το… ας πούμε , το…. αντίθετό του, αν και δεν πρόκειται ακριβώς για το αντίθετο.
Σαν να λέμε ότι δεν υπάρχει καλοσύνη χωρίς κακία,
υγρασία χωρίς ξηρασία,
φως χωρίς σκοτάδι,
υγεία χωρίς αρρώστια,
αρσενικό χωρίς θηλυκό,
νόστιμο χωρίς άνοστο,
ψηλό χωρίς κοντό,
χοντρό χωρίς λιγνό,
γνωστικό χωρίς ανόητο,
γρήγορο χωρίς αργό,
όμορφο χωρίς άσκημο,
εμπρός χωρίς πίσω,
πάνω χωρίς κάτω,
αλήθεια χωρίς ψέμα,
ευτυχία χωρίς δυστυχία,
γέλιο χωρίς κλάμα,
με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχει
κίνηση χωρίς ακινησία και
ζέστη χωρίς κρύο.
Φυσικά ισχύει και το αντίθετο. Κατάλαβες;
- Ίσως, απάντησε ο Ζωτρα. Το ίσως του φάνηκε η πιο σωστή απάντηση για την ώρα, γιατί δεν σημαίνει ούτε ναι, ούτε όχι. Μετά ρώτησε διστακτικά. Κινούμαι επειδή τ’ άλλα μένουν ακίνητα ή εδώ κάνει ζέστη επειδή κάπου αλλού κάνει κρύο;
- Δεν είναι ακριβώς έτσι, απάντησε η Φωνή. Το σωστό είναι να λες: φαίνομαι να κινούμαι επειδή τ’ άλλα φαίνονται ακίνητα ή ότι εδώ κάνει πολύ ζέστη επειδή αν δεν έκανε πολύ ζέστη θα έκανε λιγότερη ζέστη δηλ. περισσότερο κρύο.
Όλα φαίνονται να’ ναι αντίθετα αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Για-τί το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο αφού το ένα συμπληρώνει το άλλο. Π.χ.Κανείς δε θα θυμόταν τον Ρωμαίο χωρίς την Ιουλιέττα,
τον Δον Κιχώτη χωρίς τη Δουλτσινέα,
τον Σαμσών χωρίς τη Δαλιδά,
τον Οδυσσέα χωρίς την Πηνελόπη,
τον Τάσο χωρίς την Γκόλφω,
τον Αδάμ χωρίς την Εύα,
τον Ταρζάν χωρίς την Τζέην,
τον…
- Ξέρω, ξέρω, διέκοψε ο Ζωτρα:
τον Τζων Λέννον χωρίς τη Γιόκο Όνο,
τον Πρίγκιπα Σίμπιν χωρίς την Καλομέλα,
τον Κλάιντ χωρίς την Μπόνυ,
τον Περικλή χωρίς την Ασπασία,
τον Τρυποκάρυδο χωρίς τη Λη-Τσέρι,
τον Ορφέα χωρίς την Ευρυδίκη,
τον Χαρούν ελ Ρασίντ χωρίς την Σαχραζάτ,
τον…
- Και που τα’ μαθες εσύ όλα αυτά; ρώτησε τώρα η Φωνή.
- Μα από που αλλού. Από τα βιβλία. Βέβαια δεν ισχυρίζομαι ότι τα ξέρω ό-λα. Σίγουρα έχω ξεχάσει μερικά, και αν προσθέσεις και τα βιβλία που δεν διάβασα, υπάρχουν και ένα σωρό που δεν ξέρω ακόμα. Θα προσπαθήσω όμως να απαριθμήσω αυτά που μου έρχονται πρόχειρα στο νου, απάντησε ο Ζωτρα, και συνέχισε χωρίς να πάρει αναπνοή :
τον Πιερότο χωρίς την Κολομπίνα,
τον Αντώνιο χωρίς την Κλεοπάτρα,
τον Χάνσελ χωρίς την Γκρέτελ,
τον Δάντη χωρίς τη Βεατρίκη,
τον Ταμίνο χωρίς την Παμίνα,
τον Ήλιο χωρίς τη Σελήνη,
τον Λύκο χωρίς την Κοκκινοσκουφίτσα,
τους Εφτά νάνους χωρίς τη Χιονάτη,
τον Ποταμό χωρίς τη Μαργαρίτα,
το Τέρας χωρίς την Ωραία…
Μήπως γι’ αυτό λένε ότι η γυναίκα είναι η σκιά του άνδρα;
- Ανοησίες! Απάντησε η Φωνή. Κανείς δεν μπορεί να πει ποιος είναι σκιά ποιανού. Άλλωστε σίγουρα θα έχεις ακούσει να λένε επίσης ότι ο Άνθρωπος είναι η σκιά του Θεού. Αλλά τότε ποιος είναι ο Θεός και ποιος ο Άνθρωπος,
ο Σέρλοκ Χολμς ή ο Δρ. Γουώτσον,
ο Δον Κιχώτης ή ο Σάντσο,
ο Ορέστης ή ο Πυλάδης,
ο Φιλέας Φογκ ή ο Πασπαρτού,
ο Αχιλλέας ή ο Πάτροκλος,
ο Γουλιέλμος της Μπάσκερβιλ ή ο Άντζο της Μελκ,
ο Καραγκιόζης ή ο Χατζηαβάτης,
ο Μέγας Αλέξανδρος ή ο Βουκεφάλας,
ο Άβελ ή ο Κάιν,
ο Δόκτωρ Τζέκυλ ή ο Μίστερ Χαιντ
ο Μποάζ Γιαχίν η ο Γιαχίν Μποάζ
ο Αλαντίν ή το Λυχνάρι του,
ο Αλή Μπαμπά ή οι Σαράντα Κλέφτες,
ο Ηρακλής ή η Λεοντή του………
- Πάλι με μπέρδεψες, είπε με απελπισία ο Ζωτρα και μ’ όλη του την καρδιά ευχήθηκε να ήταν κάπου αλλού. Θα’ ταν πιο εύκολο για παράδειγμα να του ζητούσαν να κερδίσει τρέχοντας μ’ ένα μόνο πόδι τον Κοντορεβιθούλη με τις φτερωτές μπότες του δράκου ή να βρει τ’ όνομα της χαμένης πριγκί-πισσας Ρόζανορ συντρίβοντας τον Χα-Χα που φυλάει τις κερασιές στο Δε-ντρώνα του Τσάντορ, παρά να προσπαθεί να καταλάβει αυτή τη φωνή που του φύτευε τα ερωτήματα με την ίδια ταχύτητα που στη Λερναία Ύδρα ξε-φύτρωναν καινούργια κεφάλια.
- Αχά! Φώναξε θριαμβευτικά η Φωνή. Καλά το σκέφτηκα. Από την Αρχή δεν κατάλαβες Τίποτα. Γιατί δεν είναι δυνατόν να καταλάβεις αφού δεν ξέ-ρεις την Αρχή.
- Την αρχή, ποια αρχή; ψιθύρισε ο Ζωτρα.
- Α! Μα όλα έχουν μια Αρχή. Δε σου είπα παρά μόνον το τέλος. Το συμπέ-ρασμα δηλαδή… και, ε….στην αρχή λοιπόν δεν υπήρχε τίποτα. Όλα ήταν χαμένα μέσα στο Τίποτα. Μόνο όταν ήρθε το Φως όλα έγιναν φανερά.
- Και τι σχέση έχει αυτό με τη σκιά σου; ρώτησε πάλι ο Ζωτρα.
- Έχει και παραέχει, συνέχισε απότομα η Φωνή. Όταν ήρθε το Φως ήρθε και το Σκοτάδι κι έτσι όλα όσα υπάρχουν έχουν και μια σκιά, αλλιώς δε θα υ-πήρχαν.
Ο Ζωτρα φάνηκε να καταλαβαίνει επιτέλους τι ήθελε να πει η Φωνή αλλά κα-θώς κοίταξε κάτω διαπίστωσε ότι δεν έβλεπε τη σκιά του. Ο ίδιος όμως ήταν ε-κεί, δεν ήταν καθόλου χαμένος, υπήρχε, και μάλιστα, σε πολύ καλή κατάσταση. Έτσι σίγουρος ότι η Φωνή τον κορόιδευε ρώτησε ειρωνικά:
- Τώρα ούτε εγώ έχω σκιά. Κι όμως δεν έχω χαθεί. Αυτό πως το εξηγείς;
- Είναι απλό, απάντησε η Φωνή. Ότι δε βλέπεις δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μ’ αυτό θέλω να πω πως η σκιά σου υπάρχει αφού υπάρχεις εσύ, μόνο που δεν τη βλέπεις γιατί πατάς επάνω της. Και είναι λογικό, γιατί ο Ήλιος βρί-σκεται από πάνω σου αφού είναι κιόλας μεσημέρι. Αρκεί να πηδήξεις και θα τη δεις αμέσως.
Ο Ζωτρα ακολούθησε τη συμβουλή της Φωνής και η Σκιά του - ήταν αλήθεια λοιπόν - φάνηκε αμέσως κάτω από τα πόδια του. Έμοιαζε να σκέφτεται. Είχε ένα σημειωματάριο και κάτι σημείωνε προσεκτικά. Βλέπετε, η Σκιά του Ζωτρα δε μιλούσε, όπως και καμιά σκιά άλλωστε αφού μιλούσε ο Ζωτρα. Μπορούσε όμως να γράφει, αφού ο Ζωτρα δεν είχε μάθει ακόμα να γράφει.
- Τώρα όμως πρέπει να με βοηθήσεις, του φώναξε η Φωνή. Μου το υποσχέθη-κες…
Αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια της, η Σκιά του Ζωτρα έδωσε στη Φωνή ένα γράμμα. Η Φωνή το άνοιξε και το διάβασε μεγαλόφωνα:

Φίλτατη Φωνή,
Αν βρίσκεστε στη δυσάρεστη θέση να έχετε χάσει τη σκιά σας και δε θυμάστε που, κινηθείτε ως
εξής:
*Σας εσωκλείνω ένα ζευγάρι αστέρια σαν ματογυάλια για να μπορέσετε να βρείτε τη Νύχτα που φαίνεται ότι χάσατε κάποια μέρα.
*Τοποθετήστε το Φεγγάρι στο χαμόγελό σας για να έχει το γέλιο σας τον ήχο του α-σημιού και έτσι η σκιά σας θα σας αναγνωρίσει όταν σας δει να περνάτε.
Ελπίζοντας ότι η αναζήτησή σας θα είναι επιτυχής,
σας αποχαιρετούμε……
υπογραφή:


Μια άλλη σκιά που σας είδε
να περνάτε χωρίς Σκιά

- Σ’ ευχαριστώ, είπε η Φωνή στον Ζωτρα και στη Σκιά του. Νομίζω πως βρή-καμε τη λύση.
- Πήρε τα αστερογυαλιά και τα φόρεσε και τότε έγινε νύχτα. Ο Ζωτρα φοβή-θηκε. Νόμισε πάλι ότι έχασε τη σκιά του.
- Ούτε τώρα την έχασες, μικρέ μου φίλε, του είπε τρυφερά η Φωνή. Τώρα η σκιά σου είναι ολόκληρη η Νύχτα.
Όμως τη Νύχτα ο Ήλιος είναι αόρατος και ορατή είναι η Σελήνη γιατί το Φως είναι το αντίθετο του Σκοταδιού και η Ημέρα το αντίθετο της Νύχτας.

ΣΗΜ΅
Το γράμμα γράφτηκε από την Κάρμεν Ρέγιες.