Στη Χαρτοχώρα

΄΄Το παρόν είναι συγκεκριμένο, 
το άγνωστο είναι αόριστο.΄΄
Τόμας Χαξλεϊ

Χώρες θαυμαστές και αξιομνημόνευτες όπως η Ουτοπία, η Οκτάνα, η Ατλαντί-δα, η χώρα των Χόμπιτ, η Λιλιπούπολη, το Μυστηριώδες Νησί, η Χώρα των Θαυμάτων, το Χαμ, η Λαπούτα, το Τρεγαγυρεβούπρετ, η Χώρα του 7, τα Περι-πλανώμενα Νησιά, η Χώρα των Λωτοφάγων, δεν υπάρχουν σημειωμένα σε κα-νένα μα σε κανένα χάρτη .
Έτσι, λοιπόν, όσο κι αν ψάξετε, μη σας φανεί περίεργo που δε θα βρείτε ούτε τη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Ζωτρά, ακόμα κι αν σας πω τ’ όνομά της.
Όμως η χώρα αυτή υπάρχει, ακόμα κι αν οι Χάρτες του Κόσμου φαίνεται να μην έχουν την ανάγκη της, και μάλιστα πρόκειται για μια χώρα γεμάτη με χάρ-τες. Στη Χαρτοχώρα οι χάρτες είναι πιο απαραίτητοι απ’ ότι το Χαμόγελο στην Τζοκόντα, οι Δείχτες στα Ρολόγια, οι Πυραμίδες στους Φαραώ, οι Τρύπες στο Κόσκινο και η Κόκκινη Σάλτσα στα Μακαρόνια.

Στη Χαρτοχώρα υπάρχουν χάρτες για όλα,
Χάρτες για ρουλέτες και πόρτα όλα.
Χάρτες για τα καθώς πρέπει επαγγέλματα
και τα πιο νόστιμα φαγητά.
Χάρτες για όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα
αλλά και για κάθε ρεύμα ξεχωριστά.
Χάρτες για κλέφτες κι αστυνομικούς,
για ασθενείς και για γιατρούς.
Χάρτες για βιβλία και μουσική.
Χάρτες για Μουσεία και ξυλογλυπτική.
Χάρτες ακόμα και για παιχνίδια
και κάθε είδους μπιχλιμπίδια.
Χάρτες για σβηστήρες και μολύβια,
για σπορ, ανέκδοτα και φίδια.
Χάρτες οραμάτων και θαυμάτων,
διακοπών και ατυχημάτων,
χάρτες για όλους, για τον καθένα,
για κάθε γούστο και για κανένα.
Χάρτες για ότι κι αν βάλει το μυαλό σας
από το πιο μακρύ μέχρι το πιο κοντό σας.

Μόνο ταξιδιωτικοί χάρτες σαν κι αυτούς που ξέρουμε εμείς δεν υπήρχαν, δηλα-δή χάρτες με πόλεις, ωκεανούς, ποτάμια, βουνά και βάλτους, δρόμους και χιλι-ομετρικές αποστάσεις και σύνορα, γιατί οι κάτοικοι της Χαρτοχώρας δεν ένιω-σαν ποτέ την ανάγκη να ταξιδέψουν κάπου αλλού όπως και κανείς ταξιδιώτης μέχρι τώρα δεν πάτησε το πόδι του σ’ αυτήν.
Αντίθετα, ο κάθε κάτοικος της Χαρτοχώρας είχε από ένα προσωπικό του χάρτη, κάτι σαν ταυτότητα δηλ. η σαν βιογραφικό, όπου ήταν σημειωμένα τα δικά του πράγματα.
Έτσι στον χάρτη του Ζωτρα έβρισκε κανείς σημειωμένα το ύψος του (1 μέτρο και 45 πόντους -μες το νερό-), το σχολείο του, τα μαθήματά του, τα γούστα του, τους γονείς του, τους φίλους του και γενικά πράγματα καθημερινά αλλά σημα-ντικά για τους βιογράφους, τους αστυνομικούς και τους κάθε λογής κουτσομπόληδες.
Υπήρχε επίσης σημειωμένη και η μεγάλη αγάπη του για τον Ήλιο. Ο Ζωτρα αγαπούσε τόσο πολύ τον Ήλιο ώστε ξυπνούσε νωρίς κάθε πρωί για να τον δειν΄ ανατέλλει και το βράδυ δεν έπεφτε ποτέ για ύπνο αν δεν τον έβλεπε να δύει.
Και όχι μόνο αγαπούσε τον Ήλιο αλλά είχε και την επιθυμία να ταξιδέψει σ’ αυτόν. Σημειωμένο με κόκκινο μολύβι ήταν αυτό που πρόσεχες περισσότερο στο χάρτη του.
Πράγμα πολύ παράξενο για τα ήθη και τις συνήθειες αυτού του τόπου αφού, όπως ήδη έχουμε πει, κανένας άλλος από τους κατοίκους της Χαρτοχώρας δεν ένιωθε την ανάγκη να ταξιδέψει κάπου αλλού και μάλιστα κάπου όπου κανείς δεν πήγε ποτέ μέχρι τώρα, όπου κανείς δεν ξέρει πως είναι εκεί, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στον Ήλιο.
Ο Ζωτρα όμως δεν το έκρυβε καθόλου.
Κάθε φορά που τον ρωτούσαν τι επάγγελμα θα ήθελε να μάθει να κάνει, αυτός αντί να πει ΄΄θέλω να γίνω υδραυλικός΄΄ ή΄΄γιατρός΄΄ ή ΄΄ηλεκτρονικός΄΄ ή τέλος πάντων -και γιατί όχι, έστω- ΄΄αρχιτέκτονας΄΄, έλεγε ΄΄θέλω να ταξιδέψω στον Ήλιο΄΄.
Αυτός ήταν ο λόγος που όλοι τον θεωρούσαν λίγο τρελό, λίγο παράξενο. Έλε-γαν πως ο Ζωτρα είναι ένας ΄΄ιδιαίτερος΄΄ ή ΄΄ιδιόμορφος΄΄ και του κόλλησαν μάλιστα και τα παρατσούκλια ΄΄ηλιοχτυπημένος΄΄ και ΄΄ηλιοπαρμένος΄΄.
Οι γονείς του ανησυχούσαν πολύ γιατί όλοι στην οικογένειά τους ήταν πάντοτε φυσιολογικοί και κανείς ποτέ δεν ήθελε να είναι κάτι περισσότερο ή κάτι λιγό-τερο απ’ ότι οι υπόλοιποι κάτοικοι της Χαρτοχώρας θεωρούσαν καλό και απο-δεκτό.
Και για να καταλάβετε καλύτερα τι δεν θεωρούσαν καλό και αποδεκτό, αρκεί να σας πω ότι στο Δημαρχείο υπήρχε μια μεγάλη ταμπέλα που έγραφε με πρά-σινα καλλιγραφικά γράμματα:

Στη χώρα μας δεν
υπάρχει χώρος για
ιδιομορφίες.
Σαίξπηρ

Έτσι οι γονείς του επισκέφτηκαν όλους τους γιατρούς, αλλά οι γιατροί δεν έβρι-σκαν καμιά αρρώστια και μετά επισκέφτηκαν όλους τους Μάγους, αλλά ούτε οι Μάγοι μπορούσαν να τον θεραπεύσουν. Τα γιατρικά, τα μαντζούνια, οι προ-σευχές και οι εξορκισμοί στάθηκαν ανήμπορα να κάνουν το θαύμα τους και ο Ζωτρα έμενε ακόμα ένα αίνιγμα για την Χαρτοχώρα όπως ο Γόρδιος δεσμός για τους Φρύγες, η Κούφια Βελόνα για τον Σέρλοκ Χολμς και τα Αγάλματα στο νη-σί Πάσχα για τον Ντένιγκεν. Οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι αστρολόγοι και κάθε είδους επιστήμονες έγραφαν άρθρα κι έκαναν μελέτες, συνέδρια και έρευνες, προσπαθώντας να λύσουν το μεγάλο αυτό αίνιγμα. Τον τελευταίο και-ρό μάλιστα ανακατεύτηκε και η Αστυνομία και τότε να δείτε πόσο ανησύχησαν οι γονείς του Ζωτρα γιατί νόμισαν ότι η επιθυμία του να ταξιδέψει στον Ήλιο ήταν επικίνδυνη για τη Δημόσια Τάξη και Ασφάλεια, πράγμα που κανείς βέ-βαια δεν μπορούσε να πει με σιγουριά, αλλά όλοι το υποπτεύονταν αφού, στο κάτω-κάτω της γραφής, εκεί που η Αστυνομία χώνει τη μύτη της δε μπορεί πα-ρά να συμβαίνει κάτι ύποπτο, αν όχι πάρα πολύ ύποπτο.
Όλα αυτά δε μείωσαν την επιθυμία του Ζωτρα να ταξιδέψει στον Ήλιο, ούτε άλλαξαν τη συνήθειά του να βλέπει κάθε μέρα το πρωί την Ανατολή και το σούρουπο το Ηλιοβασίλεμα.
Πάντα αναρωτιόταν αν αυτός ο άλλοτε κόκκινος και άλλοτε κίτρινος φωτεινός δίσκος είναι φτιαγμένος από χρυσάφι ή αν είναι ένα τεράστιο διαμάντι.
Αναρωτιόταν, μόνο αναρωτιόταν. Γιατί και ο ίδιος ήξερε, όπως κι εμείς, πως ότι λάμπει δεν είναι απαραίτητα πολύτιμο πετράδι η μέταλλο. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση κανένας άλλος εκτός απ’ αυτόν, όπως θα δούμε πιο κά-τω, δεν είχε ούτε την περιέργεια, ούτε την τόλμη να το διαπιστώσει.
Ώσπου μια μέρα ή, πιο σωστά, μια νύχτα, ο Ζωτρα είδε στον ύπνο του ένα περί-εργο όνειρο. Είδε τον Ήλιο να γυρίζει σαν την ανέμη του μύλου μια μπρος και μια πίσω με μεγάλη ταχύτητα.
Τι θα μπορούσε να σημαίνει ένα τέτοιο όνειρο;
Γιατί το είδε στον ύπνο του ο Ζωτρα και όχι ο Φούρναρης ή ο Ιερέας ή ο Λαχει-οπώλης ή ο Γιατρός ή τέλος πάντων κάποιος άλλος κάτοικος της Χαρτοχώρας;
Να λοιπόν που όπου υπάρχει επιθυμία υπάρχει και μυστήριο και τότε συμβαί-νουν πράγματα απρόοπτα και αναπάντεχα που δύσκολα ξεδιαλύνουν, πράγ-ματα που μπερδεύουν το νου και τις αισθήσεις και τα κάνουν ένα κουβάρι κι αλίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει επιθυμίες και τόλμη και υπομονή.
Το όνειρο ξύπνησε τον Ζωτρα και έξω ήταν ακόμα σκοτάδι. Ένα ποδήλατο ήταν ακουμπισμένο στην πόρτα του μπροστά.
Ένα ποδήλατο σαν κι αυτό:
(σχέδιο)
με μία μόνο ρόδα.
Ο Ζωτρα τότε κατάλαβε αμέσως πως ήρθε επιτέλους η ώρα να ταξιδέψει και χωρίς να το πολυσκεφτεί ανέβηκε στο ποδήλατο και ξεκίνησε για τον Ήλιο.

Το τι έγινε στο χωριό όταν ο Ζωτρα εξαφανίστηκε θα το μάθουμε στο τέλος του βιβλίου, εκεί που όλα τα μυστήρια διαλύονται όπως το νερό διαλύει τη δίψα και τα λογής ερωτήματα δεν αντέχουν άλλο να μένουν αναπάντητα.
Το τι έγινε όμως στο ταξίδι θα το μαθαίνουμε σιγά-σιγά, διαβάζοντας μία-μία με τη σειρά τις περιπέτειες που στριμώχνονται ανυπόμονα η μία πίσω απ’ την άλλη για να γίνουν γνωστές.
Στο μεταξύ σας συμβουλεύουμε να κοιτάξετε προσεκτικά το χάρτη που εμείς αναγκαστήκαμε, υποχρεωμένοι από τις περιστάσεις, να φτιάξουμε.
Είναι ένας χάρτης αλλιώτικος. Όχι σαν αυτούς που υπάρχουν στη Χαρτοχώρα. Αλλά σαν αυτούς που χρησιμοποιούμε για να μη χαθούμε κάθε φορά που ταξιδεύουμε.

Έχει τα 4 σημεία του Ορίζοντα, τις θέσεις του Ήλιου και της Σελήνης και την κατεύθυνση που πήρε ο ήρωάς μας.
(σχέδιο)

ΣΗΜ:
Υπάρχουν πολλές φανταστικές πόλεις που αναφέρονται σε λογοτεχνικά κείμενα, στις μυθολογίες και σε ουτοπικά πολιτικά κείμενα, όπως η Καπρόνα, η Ωκεάνα, η Έρημη Χώρα, το Κασπάκ, η Ιπτάμενη Πόλη, το Φαμιλιστέριο, η Χριστιανούπολη, η Πόλη που Περπατάει, το Φαλανστέριο, το Μπαλνιμπάρμπι, το Μύ-λερταουν, το Γκλαμπνταμπντίμπ, το Νησί της Απελπισίας, το Νησί Καζίλ, το Βασίλειο του Μαγεμένου Δά-σους, η πόλη που ταξιδεύει στο νερό, η πόλη Σαρνάθ, η Πλωτή Αποικία του Παράξενου Τζων και τα Νησιά του Ροβινσώνα Κρούσου, της Κίρκης, του Δόκτορα Μορώ και του Άρχοντα των Μυγών. Υπάρχουν επίσης πόλεις που εσείς, οι αναγνώστες, εν ήδη παιχνιδιού μπορείτε να επινοήσετε. Κάθε χώρα είναι μια καλή αρχή για να φτιάξετε μια ιστορία. Ο ήρωας αυτής της εξιστόρησης επισκέπτεται τέτοιες φανταστικές χώρες. Εκεί συναντά συχνά άλλους ήρωες, γνωστούς η άγνωστους, των οποίων το δρομολόγιο δεν καταγράφεται. Το παρελθόν και το μέλλον κάθε ενός από αυτούς του ήρωες αποτελεί υλικό για άλλες εξιστορήσεις. Γράφοντας αυτό το βιβλίο δεν θέλησα μόνο να διηγηθώ κάποιες συγκεκριμένες ιστορίες αλλά να προτείνω επίσης ένα μοντέλο σύμφωνα με το οποίο ο αναγνώστης να μπορεί να προσθέτει η να επινοεί, αυτοσχεδιάζοντας, άλλες ιστορίες με τον ίδιο η με κάποιον άλλο ήρωα που αναφέρεται η όχι σ΄αυτή την φανταστική εξιστόρηση.