ΕΝΑ ΕΚΤΑΚΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

΄΄Στους καλλιτέχνες κάπου-κάπου
πρέπει να τους κουνάμε το δάχτυλο.΄΄
Ανώνυμος

Ο Ήλιος αυτή τη φορά ξύπνησε από μια μεγάλη φασαρία. Τον ξύπνησαν οι ι-στορίες που διαδήλωναν έξω από το βιβλίο, κρατώντας πλακάτ, πανό και φώναζαν συνθήματα. ΄΄Οι ιστορίες δεν ξεχνούν, αγωνίζονται νικούν΄΄, ΄΄Κάτω τα χέρια απ΄τα βιβλία, έχουμε δημοκρατία΄΄, κλπ. Η Σκιά του είχε ήδη σηκωθεί και απ΄το μπαλκόνι του βιβλίου, προσπαθούσε να μιλήσει με τους διαδηλωτές και να επιβάλλει κάποια τάξη, αλλά κανείς δεν την άκουγε. Οι διαδηλωτές χτυπού-σαν δυνατά την πόρτα και η Σκιά αναγκάστηκε να την στερεώσει στοιβάζοντας πίσω της έπιπλα. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα, κι όταν οι διαδηλωτές διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να εισβάλουν στο βιβλίο με τη βία, εξέλεξαν μια επιτροπή διαπραγματεύσεων. Η Σκιά τότε άνοιξε την πόρτα και όλοι μαζί κάθισαν σ΄ ένα τραπέζι να συζητήσουν. Πρώτα οι ιστορίες υπέβαλαν τα δίκαια όπως θεωρού-σαν αιτήματα τους που ήταν τα εξής:
1ον. Να μην εκδοθεί το βιβλίο, αν δεν συμμετάσχουν όλες οι ιστορίες που θέ-λουν να συμμετάσχουν, και
2ον. Να καταργηθούν οι εξετάσεις με βάση τις οποίες έγινε η πρώτη επιλογή και να προσληφθούν ιστορίες σύμφωνα με την επετηρίδα, κατά σειρά αρχαιότητος.
Μετά πήρε το λόγο η Σκιά και είπε:
- Αγαπητές ιστορίες, απ΄την αρχή αυτού του βιβλίου ξέρατε ότι δεν είναι δυ-νατόν να συμπεριληφθείτε όλες. Το βιβλίο πρέπει να έχει ορισμένες σελίδες σύμφωνα με την θέληση και την επιθυμία του εκδότη που θα κάνει και την παραγωγή του. Ξέρατε επίσης ότι θα δημοσιευθούν όχι μόνο οι 16 καλύτερες ιστορίες, αλλά οι 16 καλύτερες που θα ταιριάζουν στο ύφος και στη δράση του βιβλίου αυτού, και γι΄ αυτό έγινε διαγωνισμός. Αν δεν κρατήσετε το λόγο σας και μας υποχρεώσετε να φιλοξενήσουμε ιστορίες σύμφωνα με την ε-πετηρίδα, το βιβλίο θα είναι κακό γιατί οι ιστορίες δεν θα έχουν καμία σχέ-ση μεταξύ τους και ο έκδοτης δεν θα θέλει να το εκδώσει. Το ξέρω πως έχουμε δημοκρατία, αλλά μην ξεχνάτε ότι έχουμε και αξιοκρατία, που σημαίνει ότι δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ότι θέλει και ότι κάποιος είναι χρήσιμος μόνο στην κατάλληλη γι΄ αυτόν θέση. Σας προτείνω λοιπόν να ακούσετε τη φωνή της λογικής και να κρατήσετε το λόγο σας γιατί διαφορετικά κανείς δεν θα βγει κερδισμένος……

Στο σημείο αυτό τα μέλη της επιτροπής τη διέκοψαν με φωνές και όπως μιλού-σαν όλοι μαζί κανείς δεν μπορούσε να βρει άκρη. Τότε η Σκιά χτύπησε δυνατά το τραπέζι και επεκράτησε πάλι ησυχία. Το λόγο πήρε ο πρόεδρος της επιτρο-πής που ήταν δίκαιος άνθρωπος και είπε:
- Αγαπητή Σκιά, δεν ήρθαμε εδώ για να τα καταστρέψουμε όλα αλλά κι εσύ γνωρίζεις πόσο δύσκολη εποχή είναι για τα βιβλία γιατί σήμερα τα παιδιά δεν διαβάζουν τόσο όσο οι πατεράδες και οι μανάδες τους. Προτιμούν να βλέπουν τηλεόραση και να παίζουν βιντεοπαιχνίδια με αποτέλεσμα πολλές και καλές ιστορίες να μην βρίσκουν βιβλία να φιλοξενηθούν και να μένουν αδημοσίευτες και άνεργες. Ας βρούμε λοιπόν ένα τρόπο να βελτιώσουμε λίγο τα πράγματα έτσι που να είναι καλό και για τις δυο πλευρές.
Έγινε για λίγο σιωπή και μετά άρχισαν τα παζάρια. Πήραν τηλέφωνο τον έκδοτη και του εξήγησαν το πρόβλημα με λεπτομέρειες. Ο έκδοτης κάλεσε αμέσως τον τραπεζίτη του και τον υπεύθυνο των βιβλιοπωλών και μετά από σχολαστι-κούς λογαριασμούς και υπολογισμούς έστειλαν στην συνέλευση ένα φαξ που έλεγε τα εξής:

Αγαπητοί συνδικαλιστές
Με την παρούσα επιστολή δεσμευόμαστε να συμπεριλάβουμε στην παρούσα συλλογή, μόνον ακόμη μια ιστορία, αυτή που ισοψήφησε με την ΄΄Χώρα των ρολογιών΄΄ και υποσχόμαστε να εκδώσουμε στο τρέχον έτος, ακόμη δυο βιβλία με τον ίδιο ήρωα που θα έχουν τους τίτλους, ΄΄Ιστορίες στο πεζοδρόμιο΄΄, και ΄΄Ιστορίες με τον άνεμο΄΄, και όπου θα φιλοξενηθούν ακόμα 24ρεις Ιστορίες.
Ελπίζω να δείξετε κατανόηση και να επιτρέψετε στη Σκιά να συνεχίσει την παράθεση των ιστο-ριών του παρόντος βιβλίου, ώστε να μην απογοητεύσουμε τους εκλεκτούς μας αναγνώστες που περιμένουν με αγωνία να διαβάσουν τις υπόλοιπες περιπέτειες του ήρωα μας.

Μετά τιμής,
ο έκδοτης.

Το φαξ διαβάστηκε δημοσίως και οι ιστορίες ευτυχώς ευχαριστήθηκαν και άρχισαν να διαλύονται αποθεώνοντας την επιτροπή με κραυγές όπως: ΄΄Ιστορίες ενωμένες, ποτέ νικημένες΄΄, ΄΄Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται΄΄, κλπ.
Ο Ζωτρα που μόλις επέστρεψε απ΄τη ΄΄Χώρα με τις μύτες΄΄, βρήκε την Σκιά να ταχτοποιεί το βιβλίο που είχε γίνει άνω-κάτω.
- Τι συνέβη; την ρώτησε απορημένος.
- Τίποτα σοβαρό, απάντησε εκείνη. Μικροπροβλήματα που αφορούν μόνο τους συγγραφείς και τους έκδοτες.
Ο Ήλιος με φανερή ανακούφιση ξάπλωσε στο πύρινο κρεβάτι του κι όταν έφτασε η Νύχτα τους βρήκε όλους να κοιμούνται ήσυχα σαν να μην συνέβη απολύ-τως τίποτα.

Στη χώρα της Φωτιάς

΄΄Ήταν τα σκουπίδια που υψώθηκαν
κατ’ αρχήν παρακινώντας τους ανθρώπους να αντιδράσουν
 και να κατασκευάσουν τον πολιτισμό για αυτοάμυνα. ΄΄
Ντον Ντεζίλο
΄΄Υπόγειος Κόσμος΄΄

Ο Ζωτρα, μισοκοιμισμένος, έκανε μια προσπάθεια να σταματήσει το ξυπνητήρι, αλλά αυτό του ξέφυγε και κρύφτηκε πίσω από ένα θάμνο, απ΄ όπου εξακολου-θούσε να χτυπάει με λύσσα. Ο Ζωτρά μισάνοιξε τα μάτια του και ένιωσε το τοπίο να μαλακώνει σαν ζύμη. Μετά φάνηκαν κάτι κοκκινοκίτρινες μεμβράνες, με πράσινες και μπλε αποχρώσεις, που σκέπαζαν τα πάντα και που έμοιαζαν με θάλασσα…. Ο Ζωτρα βυθίστηκε αργά μέσα σ΄ αυτή τη μαλακιά μάζα κι ένιωσε μια θερμότητα να τον διαπερνάει και μια μυρουδιά πράσινη και πικρή, σαν να καιγόταν κάτι, να τον ενοχλεί στη μύτη. Ξανάνοιξε τα μάτια του και βρέθηκε φάτσα μ΄ ένα απαλό φθινοπωριάτικο Ήλιο που έλαμπε μέσα από τα φυλλώμα-τα των δένδρων. Βρισκόταν κοντά σε κάτι ερείπια και πίσω από ένα ξύλινο πάγκο διέκρινε την καθιστή σιλουέτα μιας όμορφης γυναίκας ντυμένης στα κόκκινα. Όταν πλησίασε περισσότερο, διαπίστωσε ότι αυτά που νόμιζε για ρούχα, δεν ήταν παρά τα μακριά κόκκινα μαλλιά της που τύλιγαν το σώμα της. Όσο για τον πάγκο, ήταν γεμάτος με άχρηστα αντικείμενα, σπασμένους δίσκους, παλιά βιβλία με κολλημένες από την υγρασία σελίδες, βιντεοκασέτες με κομμένη ή μασημένη την ταινία, σμπαραλιασμένα παιχνίδια και ηλεκτρονικά χωρίς καλώδια και μπαταρίες, και ότι άλλο άχρηστο μπορεί να υπάρχει και να μην υπάρχει. Ήταν δηλ. γεμάτος με πράγματα που συνήθως πετάμε επειδή δεν μπο-ρούμε να τα χρησιμοποιήσουμε.
- Καλημέρα κυρία μου, είπε ευγενικά ο Ζωτρα. Αυτά τα άχρηστα πράγματα γιατί τα έχετε στον πάγκο, είναι για πούλημα;
- Κάθε άλλο, του απάντησε η κυρία. Τα εκθέτω στους επισκέπτες. Είμαι συλλέκτρια τέτοιων σπουδαίων και μοναδικών πραγμάτων, εδώ και πολλά χρόνια. Έχω πολλές αποθήκες γεμάτες. Σήμερα όμως αποφάσισα να δείξω μόνον αυτά. Η αξία τους είναι ανυπολόγιστη.
- Και δεν σας φαίνεται, σχολίασε ο Ζωτρα.
- Τι δεν μου φαίνεται; ρώτησε η κυρία.
- Η ηλικία σας, απάντησε ο Ζωτρα. Είπατε ότι κάνετε αυτή τη δουλεία εδώ και παρά πολλά χρόνια.
- Εδώ δεν υπάρχουν ηλικίες νεαρέ μου , είπε η κυρία. Εδώ υπάρχεις ή δεν υπάρχεις. Τίποτα δεν μεγαλώνει, τίποτα δεν αλλάζει. Όλα μένουν το ίδιο.
- Και πως γίνεται αυτό παρακαλώ!
- Κάτι που είναι χαλασμένο, δεν μπορεί να χαλάσει περισσότερο. Τα πράγμα-τα χαλάνε όταν τα χρησιμοποιούμε, και τα χαλασμένα πράγματα δεν μπο-ρούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Μεγαλώνεις γιατί χρησιμοποιείς το σώμα σου. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις, αρκεί να χρησιμοποιήσεις λίγο το μυαλό σου, αν κι αυτό θα σε κάνει να μεγαλώσεις κι άλλο, εξήγησε η κυρία.
- Και τότε σε τι χρησιμεύουν τα πράγματα που δεν χρησιμοποιούμε; ξαναρώ-τησε ο Ζωτρα.
- Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται η διάφορα. Ένα βιβλίο που μπορούμε να το δια-βάσουμε, την πρώτη φορά που το διαβάζουμε το βρίσκουμε σπουδαίο. Τη δεύτερη φορά δεν το βρίσκουμε και τόσο σπουδαίο, γιατί γνωρίζουμε κάπως το περιεχόμενο του. Την τρίτη φορά δεν το βρίσκουμε καθόλου σπουδαίο γιατί διαβάζουμε πράγματα που ήδη ξέρουμε. Αυτό συμβαίνει με όλα τα πράγματα. Σημαντικά για μας είναι αυτά που δεν ξέρουμε, αυτά που α-γνοούμε. Έτσι ένα άχρηστο βιβλίο που δεν μπορούμε να το διαβάσουμε, δεν μπορεί παρά να περιέχει πράγματα σπουδαία. Το ίδιο συμβαίνει και μ΄ αυτά που δεν μπορούμε να ακούσουμε ή να δούμε ή να χρησιμοποιήσουμε. Εφόσον αγνοούμε σε τι χρησιμεύει κάτι και πως χρησιμοποιείται, σίγουρα πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό.
- Ομολογώ ότι η θεωρία σου έχει μια αληθοφάνεια, γιατί κάποτε έπεσαν στα χέρια μου κάτι άχρηστα βιβλία που δεν μπορούσα να διαβάσω, ενός ξένου συγγραφέα ονόματι Βελτσου. Κανείς δεν τα είχε διαβάσει αλλά όλοι έλεγαν ότι ήταν σπουδαία βιβλία. Αλλά, απ’ την άλλη, πως θα μπορούσα να ταξι-δεύω αν το ποδήλατο μου ήταν άχρηστο, ρώτησε πάλι ο Ζωτρα.
- Όταν ταξιδεύεις χρησιμοποιείς το ποδήλατο σου και αυτό γερνάει και κάποτε θα χαλάσει. Τότε δεν θα μπορείς άλλο να ταξιδεύεις, αλλά θα το βλέπεις και θα σκέφτεσαι τι σπουδαία ταξίδια έκανες και πόσο ακόμα πιο σπουδαία ταξίδια θα μπορούσες να κανείς αν δεν ήταν χαλασμένο, απάντησε πάλι η κυρία.
΄΄Θηλυκό μυαλό΄΄, σκέφτηκε ο Ζωτρα. ΄΄Έχει για όλα μια απάντηση΄΄.
- Και για να έχουμε καλό ερώτημα, που τα βρίσκεις όλα αυτά τα άχρηστα αντικείμενα, είπε ο Ζωτρα.
- Δεν τα βρίσκω, είπε η κυρία. Μου τα δίνουν οι άνθρωποι. Κάθε τι που χαλάει το πετάνε στη φωτιά. Και η Φωτιά είμαι εγώ. Κι εδώ είναι η χώρα της φω-τιάς. Όλα εδώ μένουν αιώνια και αναλλοίωτα, για να τα βρουν οι μεταγενέστερες γενιές των ανθρώπων και να μάθουν έτσι για τον πολιτισμό των προηγούμενων.

- Α.., τώρα κατάλαβα γιατί κάθε φορά που βρίσκουμε ερείπια και χαλασμένα εργαλεία από παλιότερα χρόνια τα θεωρούμε σπουδαία και τα φυλάμε στα μουσεία, είπε ενθουσιασμένος ο Ζωτρα.
- Ακριβώς, είπε η Φωτιά. Θα μπορούσες να το καταλάβεις και νωρίτερα, αλλά αυτά που έχω σήμερα για εκθέματα στον πάγκο μου είναι τωρινά ευρήματα και η άξια τους θα αναγνωριστεί στο μέλλον.
- Ωραία ως εδώ, είπε ο Ζωτρα. Μπορώ να κάνω και μια τελευταία ερώτηση; Τι είναι η Φωτιά. Πάντα μας λένε ότι είναι κάτι πολύ κακό, αλλά εγώ είμαι τόση ώρα εδώ και δεν έπαθα τίποτα.
- Καλή η ερώτηση σου, είπε η Φωτιά. Φαίνεσαι έξυπνο παιδί. Μάθε λοιπόν ότι όσοι εκτοξεύουν τέτοιες συκοφαντίες για μένα, είναι αμόρφωτοι και κακοήθεις. Η φωτιά είναι το πρώτο εργαλείο του ανθρώπου. Τους το χάρισε ο Προμηθέας που το έκλεψε απ΄τους θεούς. Με τη φωτιά οι άνθρωποι έφτια-ξαν τον αθάνατο πολιτισμό τους. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς φωτιά. Δεν υπάρχει ενέργεια, κίνηση, θερμότητα, δεν λειτουργεί καμία μηχανή. Αλλά προσοχή! Πρέπει να ξέρεις πως την χρησιμοποιείς. Αν είσαι άμαθης και απρόσεκτος, το κακό δεν το κάνει η φωτιά αλλά η αμάθεια και η απροσεξία σου. Βέβαια, εδώ μαζί μου δεν έπαθες τίποτα γιατί εγώ είμαι η φωτιά. Είναι δυνατόν να μην ξέρω πως να με χρησιμοποιώ;
- Μα αφού χρησιμοποιείς τον εαυτό σου, τότε πως γίνεται να μην γερνάς.
- Κι αυτό σωστό σαν παρατήρηση. Δεν γερνάω γιατί εγώ είμαι η αθανασία, κι ότι αγγίζω γίνεται αθάνατο. Άλλωστε αν γερνούσα και πέθαινα τι θα γινόσασταν εσείς οι άνθρωποι, χωρίς φωτιά;
-Μάλιστα, είπε ο Ζωτρα επειδή δεν είχε τίποτα άλλο να πει, και επειδή πραγματικά δεν ήθελε να υποθέσει κάτι τόσο άσχημο σαν κι αυτό, την αν-θρωπότητα , δηλ., χωρίς φωτιά.
- Τώρα όμως θέλω να ξεκουραστώ, είπε η φωτιά.
Ο Ζωτρα κατάλαβε ότι ήταν ώρα να φύγει.

Ο Ήλιος βούτηξε μες τη θάλασσα που καιγόταν και η νύχτα φόρεσε την μαύρη γούνα της γιατί κρύωνε και πήρε πάλι τους δρόμους. Θα ήταν σίγουρα μια κρύα νύχτα για τον Ζωτρα, αν η Φωτιά δεν τον έπαιρνε στην ζεστή αγκαλιά της, να τον νανουρίσει. Πέρασε το λεπτό της μπράτσο γύρω από το λαιμό του και τον κράτησε σα μωρό, χαϊδεύοντας την άκρη των μαλλιών του πίσω από το αυτί. Εκείνη τη νύχτα ο Ζωτρα ονειρεύτηκε για πρώτη φορά το σπίτι του και τη μητέρα του.