Ένα τραγούδι ψέματα

Όταν ήμουν επτά έλεγα ψέματα με ουρά.
Σ’ ένα μπαούλο τα κρατούσα στη σοφίτα
κι είχα μια μύτη σαν του Σπίθα.

Όταν έγινα δέκα επτά
τα ψέματα ήταν πιο πολλά,
στη τράπεζα τα ‘ βαλα μ΄ επιτόκιο
κι είχα μια μύτη σαν του Πινόκιο.

Τώρα που είμαι σαράντα επτά
οι τσέπες μου ειν΄ γεμάτες με λεφτά.
Τα ψέματα πέφτουν απ΄τον ουρανό
κι έχω μια μύτη σαν του Σιρανό.

Όταν θα γίνω ογδόντα επτά
δεν θα θυμάμαι την αλήθεια πια.
Τις λίρες θα ‘χω τυλιγμένες σε κασκόλ
και μια μύτη σαν του ντε Γκωλ.

Ρεφρέν (για απαισιόδοξους):
Κι όταν θα φτάσουμε στο δυο χιλιάδες είκοσι ένα
μόνο μια μύτη θα θυμούνται από μένα.
Το μεγαλύτερο μου ψέμα.

Ρεφρέν (για αισιόδοξους):
Όπως τα έργα του μέτρο
η μύτη είναι κάτι τι προσωρινό.
Το παραμύθι όμως το καλό
είναι σίγουρα παντοτινό.

Φτιάξε και συ, αν μπορείς, το παραμύθι σου
και μη σε νοιάζει για τη μύτη σου.