ΤΑΞΙΔΙ XV

΄΄To σύμπαν αρχίζει όλο και πιο πολύ
να μοιάζει με μια μεγάλη σκέψη
και όχι με μια μεγάλη μηχανή.΄΄


Δρ. Τζ. Μπ. Ραϊαν

O Hλιος έριχνε τις κεχριμπαρένιες ακτίνες του και ξαπλωμένος αναπαύονταν στην αιώρα της μέρας. Η ζωή στον ουρανό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Κάθε μέρα ακολουθούσε την ίδια διαδρομή, από την ανατολή στη δύση, κι αυτός ή-ταν ένας σοβαρός λόγος για να μην έχει άγχος και αγωνία. Αντίθετα ο Ζωτρα, ενώ ήξερε που θέλει να πάει, δεν ήταν σίγουρος πόσο ακόμα θα κρατήσει το ταξίδι του, ούτε μπορούσε να μαντέψει τι θα του συμβεί από δω και πέρα. Πέρασε από πολλές χώρες και έζησε πολλές περιπέτειες. Δεν μετάνιωνε γι΄ αυτό, έμαθε πολλά, αλλά ο Ήλιος, που πίστευε ότι θα είναι το τέλος του ταξιδιού του, έμενε πάντα το ίδιο μακριά όσο και στην αρχή του ταξιδιού του. Αναρωτιόταν μήπως δεν πήρε το σωστό δρόμο. Αλλά ποιος ήταν ο σωστός δρόμος! Όπου και να κοιτούσε, αριστερά ή δεξιά ή και πίσω ακόμα, όλοι οι δρόμοι έμοιαζαν να οδηγούν στον Ήλιο. Το θέμα είναι ότι, μέχρι τώρα, θεωρούσε ότι το ποδήλατο του ξέρει, κι αφέθηκε να τον οδηγεί αυτό. Από που ως που όμως μπορούσε να ήταν τόσο σίγουρος ότι το ποδήλατο του δεν έκανε λάθος. Όλοι κάνουν λάθη, γιατί όχι και το ποδήλατο. Όλες αυτές οι ιδέες και οι αμφιβολίες του δημιούργησαν μια δυσφορία και αποφάσισε να σταματήσει για να ηρεμήσει και να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις του, ώστε να μπορέσει να πάρει μια απόφαση. Ήθελε πολύ να συμβουλευτεί κάποιον, κι αν δεν υπήρχε, τουλάχιστον να το συζητήσει με κάποιον. Κοίταξε γύρω αλλά δεν ήταν κανείς. Ήταν μόνος του, με το ποδήλατο του και την Σκιά του. Δεν μπορούσε, βέβαια, να κουβεντιάσει ένα τέτοιο θέμα με το πο-δήλατο του, θα το έκανε να νιώσει προσβεβλημένο. Έτσι κατέφυγε στη Σκιά του. Πριν όμως προλάβει να της πει οτιδήποτε, αυτή άρχισε να του διηγείται μια ιστορία.

-Στην αρχή υπήρχε μόνο ένα Αυγό, και τίποτ΄ άλλο. Όλα τ΄ άλλα ήταν μέσα στο Αυγό. Το Αυγό όμως δεν έχει καπάκι όπως το κουτί της Πανδώρας, να το ανοίξουμε και να δούμε τι έχει μέσα, ούτε τρύπες, σαν το καύκαλο της χελώνας, να κρυφοκοιτάξουμε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθουμε τι έχει μέσα είναι να το σπάσουμε, όπως σπάμε ένα τζάμι ή μια τσιχλόφουσκα, είναι να το ανοίξουμε, όπως ανοίγουμε τους ηλιόσπορους, κι ύστερα να το γυρίσουμε ανάποδα, όπως γυρίζουν τα ποπ-κορν, και το μέσα να γίνει έξω.

Το Αυγό, λοιπόν ήταν εκεί, μόνο του, και περίμενε υπομονετικά να σπάσει, όπως περιμένει το φίδι την άνοιξη για να ξυπνήσει. Περίμενε να περάσει κάποιος να το σπάσει, γιατί μόνο του δεν μπορούσε να το κάνει, όπως και ο Γόρδιος Δεσμός περίμενε τον Μέγα Αλέξανδρο να τον κόψει, όπως και ο μαγεμένος βάτραχος περίμενε την όμορφη πριγκίπισσα να τον φιλήσει για να ξαναγίνει πριγκιπόπουλο. Περίμενε, περίμενε, και περίμενε- ποιος ξέρει πόσο καιρό περίμενε- σκαρφαλωμένο στο τίποτα, όπως περίμενε σκαρφαλωμένος στον τοίχο κι ο Χαμπτυ Νταμπτυ.
- Συγνώμη που σε διακόπτω, είπε ο Ζωτρα στη Σκιά, αλλά τι σχέση έχει το αυγό με την περίπτωση μας.
- Αν δεν μ΄ αφήσεις να τελειώσω την ιστορία δεν θα καταλάβεις ποτέ, παρα-τήρησε η Σκιά και συνέχισε:
- Ο θεός περίμενε κι αυτός πολύ μέχρι να πάρει την απόφαση και την ευθύνη να σπάσει το Αυγό, γιατί μόνο αυτός μπορούσε να το κάνει.
- Έτσι που τα λες, μήπως υπήρχε και κανείς άλλος; γιατί πριν είπες πως υπήρχε μόνο το Αυγό, μουρμούρισε ο Ζωτρα.
Η Σκιά έκανε πως δεν το άκουσε.
- Τελικά το΄σπασε το αυγό, και από μέσα πετάχτηκαν η Γη, ο Ουρανός, το Φως κι ο Χρόνος, τα Θαύματα και τα Μυστήρια, οι Επιθυμίες, οι Ευχές και οι Κατάρες, η Αλλαγή, η Πολλαπλότητα, ο Μικρόκοσμος και ο Μακρόκο-σμος, ο Ύπνος, τα Όνειρα και τα νερά της Φαντασίας. Το Σύμπαν πήρε μορφή και σχήμα, τα πράγματα ονόματα για να υπάρξουν, και οι Άνθρω-ποι απόκτησαν ήχο για να μας πείσουν ότι υπάρχουν, γιατί οι μόνοι, απ΄ όσα εγκυμονούσε η κοιλιά του Αυγού, που δεν θεωρούν την ύπαρξη τους αυτονόητη και θέλουν όλη την ώρα να την αποδεικνύουν, είναι οι Άνθρω-ποι. Τότε γεννήθηκαν ο Μπραχμα, ο Έρωτας και οι Διόσκουροι, ξέσπασε πόλεμος στη μακρινή Λιλιπούτη για τον αν τα αυγά θα τρώγονται μελάτα ή σκληρά, ο Κολόμβος έσπασε το αυγό του και ενώ ξεκίνησε για να πάει στις Ινδίες έπεσε πάνω στην Αμερική, ενώ ο Παρακελσος ετοιμάστηκε να μαγει-ρέψει το δικό του και ο Πινόκιο άρχισε να τρέχει πίσω από έναν ιπτάμενο κρόκο. Αυτά και αλλά πολλά συνθέτουν την κοσμογονική ομελέτα.
- Μάλιστα, είπε ο Ζωτρα. Άκουσα προσεκτικά την ιστορία, αλλά θα σου ξανακάνω για δεύτερη φορά την ίδια ερώτηση: Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την περίπτωση μας;
- Σκιά τον κοίταξε όπως ο δάσκαλος τον αργόστροφο μαθητή. Ύστερα με ύφος δασκαλίστικο είπε.
- Η ζωή που θα ζήσουμε, δηλ. η μελλοντική μας ζωή, είναι ένα αυγό. Δεν ξέ-ρουμε τι θα μας συμβεί στο μέλλον, ούτε μπορούμε να μαντέψουμε. Μπορεί να τα περιέχει όλα, μερικά ή και τίποτα. Είναι λοιπόν σαν ένα αυγό. Το κοσμικό Αυγό ήταν το δίλημμα του Θεού. Έτσι κι εμείς κάθε τόσο βρισκόμαστε μπροστά σε διλήμματα και πρέπει να πάρουμε αποφάσεις. Με κάθε απόφαση που παίρνουμε γεμίζουμε κι ένα κομμάτι από την μελλοντική ζωή μας. Αν η απόφαση είναι σωστή, μας συμβαίνουν καλά πράγματα, αν είναι λάθος, άσχημα. Κι αυτό μέχρι το επόμενο δίλημμα και την επόμενη επιλογή.
- Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά εγώ δεν βλέπω πουθενά κάποιο αυγό για σπάσιμο, ούτε γόρδιο δεσμό για κόψιμο, ούτε βάτραχος είμαι για να μου λύσει τα μαγιά μια βασιλοπούλα, ούτε μπορώ να περιμένω την άνοιξη όπως τα φίδια για να συνεχίσω το ταξίδι μου, είπε γρήγορα ο Ζωτρα που βαρέθηκε τις κουβέντες. Όποτε τι πρέπει να κάνω για να ξεπεράσω το δίλημμα μου.
- Τράβηξε μια κάρτα, είπε ήρεμα η Σκιά. Τράβηξε μια κάρτα απ΄ αυτήν εκεί την τράπουλα, επανέλαβε.
Ο Ζωτρά γύρισε το κεφάλι του και αντίκρισε μια τεράστια τράπουλα, με χιλιά-δες χαρτιά.

Στη χώρα των Επιλογών

΄΄Να αμφισβητείς τα πάντα
και να βρίσκεις το δικό σου φως.΄΄


Βούδας

Ο Ζωτρά δεν μπορούσε να καταλάβει πως βρέθηκε εκεί αυτή η τράπουλα και γιατί δεν την είδε τόση ώρα που κουβέντιαζε με τη Σκιά του. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Τόσα και τόσα που δεν καταλάβαινε συνέβαιναν σ΄ αυτό το ταξίδι, και μια τράπουλα δεν ήταν δα και το πιο περίεργο απ΄ όλα. Πλησίασε κοντά και διέκρινε μια πινακίδα μ ΄ένα ποιηματάκι κρεμασμένη στα τραπουλόχαρτα.

Είναι ο τόπος, ειν΄η ώρα,
είναι το εδώ και τώρα,
θα κερδίσεις ή θα χάσεις,
θα ανέβεις ή θα πέσεις,
θα ξεχάσεις ή θα μάθεις,
θα ωφεληθείς ή θα πάθεις.
Για το καλό και το κακό,
σκέψου και λογάριασε,
μέτρησε και ζύγισε,
διάλεξε μια πρόταση,
πάρε μια απόφαση,
κάνε μια επιλογή.

Μόνο μια ευκαιρία έχεις
και αυτή ειν΄ οριστική.
Μα πριν τραβήξεις το χαρτί,
μάθε πως η τράπουλα αυτή,
είναι η χώρα των επιλογών και διλημμάτων,
των γρίφων και των αινιγμάτων.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Ζωτρα άπλωσε το χέρι του και πήρε ένα τραπουλόχαρτο. Όταν το γύρισε να το δει, μυστηριωδώς και ανεξήγητα, βρέθηκε σ΄ ένα σταυροδρόμι, όπως ο Ηρακλής. Όχι όμως στο σταυροδρόμι της Αρετής και της Κα-κίας, αλλά στο σταυροδρόμι της Τεμπελιάς και της Εργασίας. Από τη μια μεριά, δεξιά, στην αρχή ενός μεγάλου και ασφαλτοστρωμένου δρόμου καθόταν η Τε-μπελιά. Ήταν μια γυναίκα τόσο χόντρη που δεν μπορούσε να κουνηθεί από το πάχος. Από τις λίγες κουβέντες που ανταλλάξανε, ο Ζωτρα, κατάλαβε ότι ήταν σχεδόν ηλίθια. Όταν δε του είπε πως στη ζωή της δεν δούλεψε ποτέ, ότι δεν ξέρει να κάνει τίποτα και ότι ουδέποτε δεν κουράστηκε για κάτι, ο Ζωτρά κατάλαβε πολύ καλά που οδηγεί η Τεμπελιά. Από την ακινησία το σώμα γίνεται μαλθακό και παραμορφώνεται από το πάχος. Το ίδιο παθαίνει και το μυαλό, αδρανεί και νερουλιάζει σε βαθμό που να μην μπορείς να σκεφτείς. Όχι. Δεν τον ενδιαφέρει ο δρόμος της Τεμπελιάς.

Αριστερά, στην αρχή ενός κακοτράχαλου και ανηφορικού μονοπατιού, στέκονταν όρθια η Εργασία. Ήταν μια γυναίκα λιπόσαρκη, πετσί και κόκαλο, τόσο αδύνατη που νόμιζες ότι θα καταπιεί τα μάγουλα της. Ήταν κιτρίνη και κακομοίρα, βρώμικη, με πρόσωπο γερασμένο και γεμάτο ρυτίδες. Του είπε πως σ΄ όλη της τη ζωή δουλεύει, πως δεν ξέρει τίποτε άλλο εκτός από τη δουλειά και του ζήτησε συγνώμη που δεν μπορεί να μείνει άλλο γιατί έχει ακόμα πολλή δουλειά. Α, όχι. Ούτε το μονοπάτι της Εργασίας τον ενδιέφερε. Πρώτη φορά στη ζωή του βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση, να μην ξέρει τι να διαλέξει και ποιον δρόμο να πάρει. Ξαφνικά μια σκέψη του ήρθε στο μυαλό. Δεν ήταν υπο-χρεωμένος να διαλέξει ανάμεσα σε προτάσεις που άλλοι διατύπωναν γι΄ αυτόν. Θα΄παιρνε την ευθεία. Δεν υπήρχε δρόμος, ούτε καν μονοπάτι, αλλά όπου και να κατέληγε, ήταν σίγουρος ότι, θα ήταν καλύτερα.

Έτσι κι έκανε. Αναγκάστηκε να πάρει το ποδήλατο στα χέρια, τόσο δύσκολα προχωρούσε, αλλά οι κόποι του επιβραβεύτηκαν. Μετά από ώρες περπάτημα, ιδρωμένος και ταλαιπωρημένος βρήκε το δρόμο της Απασχόλησης. Εκεί οι άνθρωποι ήταν λυγεροί και γεροδεμένοι. Έκαναν πειράγματα ο ένας στον άλλο, γελούσαν, και έλαμπαν από υγεία. Εργάζονταν τη μισή μέρα και την άλλη μισή έκαναν εκδρομές, περίπατους, διάβαζαν, έπαιζαν, χάζευαν, χόρευαν, τραγου-δούσαν. Ω! Ναι. Το δρόμο της Απασχόλησης είναι δύσκολο να τον βρεις, αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι ο καλύτερος δρόμος απ΄ όλους. Είναι ο δρόμος του Ήλιου. Η διαδρομή που ακολουθεί είναι απλή και γι΄ αυτό μεγαλειώδης. Τόσο που κάθε μέρα, όσες μέρες κι αν περάσουν, ο Ήλιος εξακολουθεί να μας εντυπωσιάζει, συνεχίζει να γεμίζει με θαύματα τις αισθήσεις μας. Δεν θα τον βαριόμαστε ποτέ, ακόμη κι όταν πάμε για ύπνο.

Ο Ήλιος ετοιμάστηκε ν΄ αλλάξει βάρδια με την Σελήνη. Καθώς απομακρυνόταν, ο Ζωτρα, τον ξαναείδε να χαμογελάει. Αυτή τη φορά πολύ καθαρά. Δυο από τα δόντια του ήταν επίχρυσα.