EΠΙΛΟΓΟΣ

«Συχνά, όταν η υπόθεση σου φαίνεται μπλεγμένη,
η Τύχη κατεβαίνει από τον ου-ρανό και την ξεδιαλύνει:
Για τούτο, κράτα πάντα την ψυχή σου στην υπομονή,
ώσπου να καθαριστεί η τύχη σου, γιατί εκείνος
που δένει τον κόμπο είναι ικανός και να τον λύσει».

Αγνώστου συγγραφέα
«Χίλιες και μία νύχτες»

Δυστυχώς ο Ήλιος έχασε το μεγάλο γλέντι που οργανώθηκε στη Χαρτοχώρα προς τιμή του Ζωτρα και με αφορμή την επιστροφή του, αλλά και ο ήρωας μας έχασε για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή του τη δύση του Ήλιου, και μάλιστα τη δύση στην ανατολή, φαινόμενο σπάνιο και μοναδικό, αλλά τι να κάνουμε ήταν πολύ κουρασμένος απ΄το μακρύ ταξίδι κι αυτή τη φορά κοιμήθηκε νωρίτερα απ΄ ότι συνήθως.

Η Σελήνη όμως όταν ξύπνησε ο Ζωτρα ήταν εκεί, παρούσα, ντυμένη όπως αρ-μόζει σε τέτοιες επίσημες καταστάσεις, αδιάψευστος μάρτυρας των όσων θα σας διηγηθούμε στη συνέχεια.

Πρώτα μίλησε ο Δήμαρχος, μετά ο Παπάς και τέλος ο Χωροφύλακας. Θα μιλούσαν κι άλλοι, αλλά ο κόσμος ήθελε να μάθει για το ταξίδι του Ζωτρα, έτσι δόθηκε ο λόγος σ΄ αυτόν, και για πολλές ώρες δεν ακουγόταν παρά μόνο η φωνή του αφηγητή ήρωα μας και οι θόρυβοι που κάνουν τα σαγόνια και οι λάρυγγες των ανθρώπων όταν τρώνε και πίνουν. Η αφήγηση του Ζωτρα ήταν εξαιρετική κι όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλια του, αλλά μην αδικήσουμε και τις μαγείρισσες που ετοίμαζαν τα φαγητά όλη μέρα. Καλές ιστορίες και με καλό τρόπο ειπωμένες, με προσοχή διαλεγμένες τροφές και σωστά μαγειρεμένες, μας κάνουν ένα συνδυασμό φοβερό, κι ακόμα δεν είπαμε τίποτα για τα υπέροχα και εύοσμα κρασιά, που κάνανε τα φαγητά πιο εύγευστα και την αφήγηση ακόμα πιο ελκυστική.

Όταν κάποτε ο Ζωτρα τελείωσε ακούστηκε ένα δυνατό χειροκρότημα και πολλά μπράβο αγόρι μου, και σε καλύτερα, να μου ζήσεις παιδί μου κλπ. Μετά μπήκαν οι μουσικές και άρχισαν οι χοροί και τα τραγούδια. Όταν διαλύθηκε το γλέντι κόντευε πια να ξημερώσει. Όλοι πήγαν τότε για ύπνο εκτός απ΄το Ζωτρα που κάθισε στην ακροθαλασσιά να περιμένει την ανατολή του Ήλιου. Η θάλασσα ήταν γκρίζα, σιωπηλή και φιλική.
- Ξέρω τι σκέφτεσαι, του είπε η Σκιά του.
- Το ξέρω ότι ξέρεις, της απάντησε ο Ζωτρα. Και με το που ξέρεις τι έγινε;
- Ο Ήλιος είναι η γνώση, είπε η Σκιά. Η απόλυτη γνώση. Κανείς δεν μπορεί να τα μάθει όλα. Και για να λέμε, και την αλήθεια, δεν θα έκανες αυτό το ταξίδι αν δεν ήταν ο Ήλιος. Λίγες ήταν οι χώρες που επισκεφτήκαμε, λίγες οι καλές στιγμές που περάσαμε, λίγα αυτά που είδαμε και μάθαμε; Κι όλα αυτά χάρις σ ΄αυτό το ταξίδι. Κάναμε κάτι που κανείς εδώ στη Χαρτοχωρα δεν θα τολμούσε να κάνει. Κι αυτά που μάθαμε, το μικρό αυτό κομμάτι της γνώσης που κατέχουμε, είναι ένας μικρός ήλιος, ατόφια ενέργεια που ποτέ δεν θα χαθεί. Δεν πρόκειται για μια στιγμιαία λάμψη από φως, ούτε για την έκρηξη ενός αστεριού. Πρόκειται για κάτι που θα λάμπει για πάντα μέσα μας.

Εδώ σταμάτησε η Σκιά να μιλάει. Για λίγο ακουγόταν μόνο ο ήχος από τα κυματάκια που έγλυφαν την αμμουδερή ακτή. Ακτίνες από κόκκινο φως άρχισαν δειλά να ξεπροβάλουν και να κρυφοκοιτάζουν τον κόσμο.
Ο Ζωτρα ένιωθε ευτυχισμένος. Έβλεπε τον Ήλιο, κόκκινο σαν αίμα, στρογγυλό σα ρόδα και τρυφερό σα μητέρα, να του χαμογελάει φιλικά, μ΄ αυτό το υπεροπτικό χαμόγελο που τα ξέρει όλα.
- Τελικά το ταξίδι μας ήταν ένα ταξίδι στον Ήλιο, είπε ο Ζωτρα στη Σκιά του που μίκραινε.
- Άλλωστε δεν περάσαμε και άσχημα, σχολίασε πάλι η Σκιά.

Ποτέ δεν έλαμψε φωτεινότερος ο Ήλιος στον ουρανό, από κείνη τη μέρα. Όλοι το θυμούνται. Όποιον και να ρωτήσετε θα σας πει χωρίς δισταγμό ότι η μέρα εκείνη ήταν η μέρα που ο Ζωτρα γύρισε από το μεγάλο ταξίδι του στον Ήλιο. Κι αν ποτέ, ταξιδέψετε στο Ουϊδσορ, στη Σκωτία, να επισκεφτείτε την εκκλησία του Άγιου Ιουλίου, σ΄ ένα από τα παράθυρα υπάρχει ένα βιτραϊγ που διακοσμεί την εκκλησία. Απεικονίζει ένα νεαρό να ταξιδεύει στα σύννεφα μ΄ ένα ποδήλατο. Η εκκλησία κτίστηκε το 1642, και η ζωγραφιά μοιάζει να έγινε δυο αιώνες πριν την κατασκευή του ποδηλάτου από τον άνθρωπο. Λέτε να είναι ο Ζωτρα;