ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ (ΒΙΒΛΙΟ ΤΡΙΤΟ)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΗΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

«Το όνειρο, δημιουργός
αναπαραστάσεων, στο θέατρό του πάνω απ’ τον αρματωμένο άνεμο,
ντύνει τους ίσκιους μετρισδιάστατη ομορφιά».
Στίχος από ένα σονέτο του Luis de Gongora y Argote
(1561-1627)

O βασιλιάς των λέξεων σ’ αυτό το βιβλίο είναι το «ΣΑΝ» και η βασίλισσα το «ΟΠΩΣ». Γιατί είναι ένα βιβλίο φτιαγμένο από άλλα βιβλία.
Ο ήρωάς μου συναντά όλους τους άλλους ήρωες που μούκαναν παρέα από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Οι ήρωες αυτοί ζουν σε κόσμους μυθικούς που νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν και κάνουν πράγματα φανταστικά που νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να γίνουν. Αλλά δεν είναι έτσι.
Ο πατέρας της φαντασίας είναι ταυτόχρονα και ο πατέρας της επιστήμης. Ο Αϊνστάιν. Η εξίσωση της διατήρησης της ενέργειας λέει πως τίποτα δε χάνεται στο μηδέν όπως και τίποτα δε γεννιέται απ’ αυτό. Αλλ΄ ότι ισχύει για την ύλη ισχύει και για τα όνειρα.
Η τάση για απομυθοποίηση που κυριαρχεί στον καιρό μας ξεπέρασε τα όρια. Έφτιαξε έναν κόσμο που μυρίζει θάνατο, απελπισία, αποσύνθεση και ματαιότητα. Διέλυσε τους κόσμους των ονείρων, των επιθυμιών και των φαντασιώσεων. Κατέστρεψε την ανάγκη μας να φτιάχνουμε μύ-θους και να ντύνουμε με χρώματα την πεζή και άχρωμη πραγματικότητα.
Το φεγγάρι ξέρουμε ότι είναι ένας ξερός βράχος δίχως ζωή όπου οι αστροναύτες μπορούν να καρφώνουν τη σημαία τους. Αλλά ποιο από τα ερωτευμένα ζευγάρια και κυρίως αυτά που ο έρωτάς τους είναι ακόμα άστεγος, θα δεχόταν να εκφράσει τον έρωτά του σ’ ένα ξερό βράχο; Γι’ αυτούς το φεγγάρι είναι τουλάχιστον η μυθική θεά Σελήνη.
΄΄….Δεν υπάρχουν πολλοί που να έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ιστορίες και τα οράματα της νιό-της τους μπορούν να τους οδηγήσουν στο θαύμα. Σαν παιδία ακούμε, ονειρευόμαστε και κάνου-με συγκεχυμένες σκέψεις, όταν όμως, μεγάλοι πια, προσπαθήσουμε να τις ξαναθυμηθούμε, είναι αργά. Το δηλητήριο και η πεζότητα της καθημερινής ζωής μας έχουν αποχαυνώσει. Μερικοί από μας ωστόσο ξυπνούν τη νύχτα από παράξενα οράματα. Μαγεμένοι λόφοι, κήποι, κρήνες που τραγουδούν στον ήλιο, χρυσαφένιοι γκρεμοί που υψώνονται πάνω από ψιθυριστές θάλασσες, κοιλάδες που απλώνονται μέχρι τα σύνορα κοιμισμένων πόλεων, χτισμένων με μπρούτζο και πέ-τρα, ανάερες στρατιές ηρώων που καλπάζουν πάνω σε στολισμένα ολόλευκα άλογα στις παρυφές πυκνών δασών τα πλημμυρίζουν. Και τότε καταλαβαίνουμε ότι ρίξαμε μια μάτια πέρα από τις φιλντισένιες πύλες, στο θαυμαστό κόσμο που ήταν δικός μας πριν γίνουμε σοφοί και δυστυχισμέ-νοι…….,΄΄ γράφει πολύ εύγλωττα ο Φίλιπς Λαβκραφτ το 1920 στο διήγημα του΄΄Σελεφαϊς.΄΄
Φτιάχνουμε μύθους και ζούμε μ’ αυτούς γιατί μας αρέσει, γιατί μας διασκεδάζει, γιατί μπορούμε να μιλάμε αλλιώς για τα ίδια άχαρα πράγματα και όχι γιατί θέλουμε να αγνοούμε την πραγματι-κότητα.
Έτσι το όνειρο δεν είναι φυγή, δεν είναι βλακεία αλλά ο μηχανισμός της πιο βαθιάς επιθυμίας μας για αλλαγή. Για ένα κόσμο που θα μπορούμε να ζούμε και να μοιραζόμαστε την απόλαυση σαν ίσοι.
Ας αφεθούμε να γίνουμε, όπως και τα παιδιά, οι ονειροπόλοι ήρωες μιας πραγματικότητας που ελάχιστα έχει να μας δώσει, ενός κόσμου που πρέπει να φτιάξουμε απ’ την αρχή. Όπως ο Δον Κιχώτης έφτιαξε τον δικό του. Όπως ο Τσε Γκεβάρα προσπάθησε να πλάσει τον δικό του.
Αν υπάρχει κάποιος λόγος να μάθουμε αυτόν τον κόσμο είναι για να μπορέσουμε να τον αλλά-ξουμε όπως ταιριάζει στα όνειρά μας.
Η προσπάθεια για πραγματοποίηση των ονείρων είναι το μόνο μέτρο ισότητας στο νέο κόσμο. Και ο κόσμος αλλάζει μόνο από ανθρώπους που ονειρεύονται.

Νίκος Γιαννόπουλος

Σημείωμα δεύτερης σελίδας


Μ΄ αρέσουν οι αναφορές. Αν όμως σημειώσω εδώ όλα τα βιβλία και τους συγγραφείς, που χωρίς να το θέλουν και δίχως να ζητήσω την άδεια τους, με βοήθησαν να γράψω αυτό το βιβλίο, φοβά-μαι ότι θα χρειαστούν άλλες τόσες και περισσότερες σελίδες. Έτσι περιορίζομαι να ζητήσω ευχα-ριστώ και συγνώμη, που χωρίς να τους ρωτήσω καν, τρύπωσα μέσα στα λόγια τους και παραβία-σα τις πόρτες και τα περάσματα των λέξεων και των νοημάτων τους και σαν φαρμακοτρίφτης έ-φτιαξα το δικό μου βιβλίο. Ένα βιβλίο στο οποίο δεν διεκδικώ παρά μόνο την γενική ιδέα και με-ρικές από τις ιστορίες, αδυνατώ δυστυχώς να πω με σιγουριά ποιες. Ελπίζω να μου καταλογίσετε σαν δικές μου αυτές που θα σας ελκύσουν περισσότερο και σας επιτρέπω να τις ξαναδιηγηθειτε ή να τις ξαναγράψετε παραλλάσσοντας τα λόγια σύμφωνα με τα δικά σας νοήματα. Σαν επίδοξος συγγραφέας θα νιώσω πραγματικά περήφανος μόνο αν με αντιγράψετε, αν με κλέψετε, αν με λε-ηλατήσετε, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή από το να με διαβάσετε κι ύστερα να με θά-ψετε στην λησμονιά της, πιθανόν αξιόλογης κατά τα άλλα, βιβλιοθήκη σας.