ΤΑΞΙΔΙ ΙΙ

Oπως οι κόκκοι στην κλεψύδρα κι η σιωπή στη μοναξιά,
στο διάλειμμα του χρόνου,
στάζουν τα όνειρα αργά.

Το γλυκό τραγούδι της Νύχτας νανούρισε τον Ζωτρα που αποκοιμήθηκε. Το ποδήλατο έτρεχε και έτρεχε ασταμάτητα κρατώντας τον τρυφερά στην αγκα-λιά του.
Έτρεχε στις μύτες των ποδιών του κάνοντας όσο πιο λίγο θόρυβο μπορούσε για να μην τον ξυπνήσει.
Και ενώ τα όνειρα κυλούσαν σαν τις νεράιδες στον λαβύρινθο του βασιλείου των σκιών που βρίσκεται πίσω από τα βλέφαρα, το φως ξύπνησε τον Ζωτρα τραβώντας μαλακά από πάνω του το πάπλωμα της νύχτας.
Ο Ύπνος έτρεξε τρομαγμένος να κρυφτεί και ο Ζωτρα είδε γι’ ακόμα μια φορά τον ήλιο ν’ ανάβει φωτιές στον ορίζοντα.
Η χώρα των ματιών, αναδύθηκε σαν ένα νησί στη θάλασσα της Όρασης, όπου τα πάντα γίνονται φανερά, ακόμα και οι περιπέτειες των δακρύων που ερω-τεύονται.

Στη χώρα των ματιών

΄΄Η απόσταση είναι πολύ μικρή,
όσο δεν νομίζεις….΄΄
Μίνα

Πριν από πολλά μα πολλά χρόνια, τότε που ο κόσμος δεν είχε ακόμα μορφή και σχήμα, υπήρχαν δύο πολιτείες ίδιες και απαράλλαχτες σαν δυο δίδυμα μωρά, η μία δίπλα στην άλλη. Ίδιες και απαράλλαχτες σαν δυο σταγόνες νερό, σαν δυο ρόδες ποδηλάτου, σαν δυο τσικλόφουσκες, δίπλα η μία στην άλλη και είχαν και οι δύο το σχήμα του ματιού.
(σχέδιο)
Σ’ αυτές τις πολιτείες ζούσαν τα δάκρυα και κάθε φορά που η μία πολιτεία κοι-τούσε την άλλη κάποιο δάκρυ ερωτευόταν ένα άλλο δάκρυ.
Ο Ζωτρα δεν ήταν δυνατόν να μάθει όλες αυτές τις περιπέτειες σ’ ένα μόνο τα-ξίδι, αλλά έμαθε για την περιπέτεια του Σοκίν και της Ανναωί, την πιο γνωστή περιπέτεια απ’ όλες.
Γνωστή σε κάθε πέτρα και σε κάθε δέντρο αυτής της χώρας. Γνωστή σε κάθε δί-πλωμα του εδάφους, σε κάθε τύλιγμα του δρόμου, σε κάθε γύρισμα του ανέμου, σε κάθε ψίθυρο του χρόνου.
(σχέδιο)
Ο Σοκίν ήταν ένα δάκρυ-αγόρι που ζούσε στην ανατολική πολιτεία και του ά-ρεσε να βγαίνει μόνο του περίπατο στη Νύχτα και να κοιτάζει την Ανναωί, το πιο ωραίο δάκρυ-κορίτσι της δυτικής πολιτείας, να ρεμβάζει σιωπηλό στο πα-ράθυρο του σπιτιού της, κάτω απ’ το φως μιας ζηλότυπης Σελήνης που σεργια-νούσε ανάμεσα στ’ αστέρια και καμάρωνε σαν παγώνι. Αλλά τη Νύχτα, που κα-τοικεί στα σύνορα του Χάους και του Κενού, κύρια όταν ο Άνεμος γίνεται τρυ-φερός και απαλός σα χάδι, γεννιέται πάντοτε σχεδόν ένας μικρός και σκανδα-λιάρης φτερωτός θεός, ο Έρωτας. O Έρωτας είναι πιο αρχαίος κι απ΄τους αν-θρώπους, κι εμφανίζεται πάντα όταν δυο βλέμματα συναντιούνται, όπως τα βλέμματα του Σοκίν και της Ανναωί εκείνο το απερίσκεπτο βράδυ. Κρυμμένος πίσω απ’ το σκοτάδι του αρέσει να πληγώνει με τα βέλη του στην καρδιά όσους έχουν την τόλμη ή την απερισκεψία ν’ αποφεύγουν τον Ύπνο. Οι πληγωμένοι έχουν μάτια που λάμπουν σαν αστέρια, έχουνε νου σα βάρκα σε ομίχλη και μια επιθυμία κόκκινο βαθύ σαν το κεράσι.
Αν έβλεπε κανείς αυτό το βράδυ τον Σοκίν και την Ανναωί θα καταλάβαινε πως ήταν πληγωμένοι ή, όπως συνήθως λέγεται, ερωτευμένοι.
Την άλλη μέρα το πρωί ο Σοκίν αποφάσισε να πάει στην Ανναωί περνώντας πάνω από το ψηλό και κούφιο βουνό της Όσφρησης, που χώριζε σα φράχτης τις δύο πολιτείες. Ένα βουνό απόκρημνο, γυμνό, χωρίς νερό, χωρίς σκιά, χωρίς τροφή, χωρίς δροσιά, χωρίς δεξιά κι αριστερά.
(σχέδιο)
Αλλά ο ήλιος ήταν δυνατός κι έτσι καθώς ο Σοκίν σκαρφάλωνε στα βράχια φορ-τωμένος την ανεκπλήρωτη ακόμα επιθυμία του, ο ιδρώτας του έτρεχε σαν το ποτάμι. Όταν το βράδυ έφτασε εξαντλημένος στην κορυφή, έπεσε αμέσως και κοιμήθηκε αγκαλιά με την ευχάριστη δροσιά της νύχτας.
Η Σελήνη με τα χέρια στη μέση της τον κοίταζε θυμωμένη. Μόνο που ο Σοκίν δεν έβλεπε παρά μόνο το πρόσωπο της Ανναωί, ολοζώντανο πάνω στο φόντο της σκοτεινής Νύχτας. Έβλεπε το φωτεινό της χαμόγελο να κολυμπάει σα βάρ-κα χρυσή μέσα στα δάκρυα που έτρεχαν από τα δύο μεγάλα μαύρα μάτια της. Η Νύχτα αυτή κράτησε όσο και η αιωνιότητα.
Όταν την επόμενη ξύπνησε και ετοιμάστηκε να συνεχίσει, διαπίστωσε ξαφνικά πόσο πολύ μοιάζουν οι δύο πολιτείες καθώς τις κοίταζε από ψηλά, που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει από ποια πολιτεία έφυγε και σε ποια πηγαίνει.
(σχέδιο)
Έψαξε γύρω για σημάδια αλλά τη νύχτα ο άνεμος έσβησε τα χνάρια και στέ-γνωσε τον ιδρώτα. Έτσι πήρε έναν δρόμο στα τυφλά, στην τύχη δηλαδή, γιατί η τύχη είναι τυφλή κι αυτός ο δρόμος δυστυχώς ήταν ο δρόμος της επιστροφής. Ο ήλιος ήταν δυνατός και ο ιδρώτας που χυνόταν τον έκανε να λιώνει και να λιώ-νει σαν παγωτό και όταν κάποτε έφτασε πια στην πολιτεία του ήταν τόσο αδύ-ναμος που δεν μπορούσε να ξανακάνει για δεύτερη φορά το ίδιο ταξίδι. Ο έρω-τάς του έγινε πυρετός κι αδύναμος καθώς ήταν κύλησε προς το υπόγειο βασί-λειο της Γεύσης, που βρίσκεται στην άκρη του βουνού της Μυρουδιάς, περι-φρουρημένο με βράχια ψηλά σαν τα χείλη και τείχη άσπρα σαν τα δόντια.
(σχέδιο)
Η Ανναωί, αδύνατη απ’ τη θλίψη και εξαντλημένη απ’ το κλάμα γλίστρησε κι αυτή προς το βασίλειο της Γεύσης.
Θες από Σύμπτωση, θες από Τύχη, ο Σοκίν και η Ανναωί συναντήθηκαν Νύχτα στα τείχη του βασιλείου της Γεύσης και ευτυχισμένοι χύθηκαν ο ένας στην α-γκαλιά του άλλου κάτω από το βλέμμα μιας Σελήνης που απ’ την κακία της δεν έστελνε το φως της.
Από το θόρυβο ξύπνησε ο βασιλιάς ο Ουρανίσκος.
- Ποιος είναι; ρώτησε τον φύλακα, τη Γλώσσα.
- Δυο δάκρυα είναι, απάντησε η Γλώσσα. Δυο δάκρυα αλμυρά από Έρωτα.

Η Σελήνη από τη ζήλια της διέδωσε ότι ο Σοκίν και η Ανναωί δεν κύλησαν προς το βασίλειο της Γεύσης αλλά προς τον αφιλόξενο τόπο της Ακοής, που’ χει δυο πόρτες, μία στην Ανατολή και μία στη Δύση, όπου τρελάθηκαν χαμένοι στους ατέλειωτους διαδρόμους των λαβυρίνθων που προστατεύουν το βασίλειο από τους ξένους επισκέπτες.
Λέει ακόμα, ότι ο έρωτας του Σοκίν έλιωσε κάτω από το δυνατό ήλιο και τις κα-κουχίες του ταξιδιού, ενώ ο έρωτας της Ανναωί λιγόστεψε από το κλάμα και από τη θλίψη μιας απελπισμένης αναμονής. Έτσι, ώστε όταν συναντήθηκαν, δε θυμόταν πια ο ένας τον άλλο.
Αλλά όλα αυτά η Σελήνη τα λέει γιατί είναι πολύ μόνη και πολύ μακριά, αφού ο Έρωτας δεν μπόρεσε ποτέ να τη φτάσει και να την πληγώσει.
Ο Ζωτρα όμως ξέρει ότι όλα αυτά ήταν ψέματα.
Πιασμένος χέρι με χέρι με το ποδήλατο, πρόθυμο πάντα να τον κουβαλήσει, συνέχισαν το ταξίδι τους σιωπηλοί ενώ η Μέρα μπροστά στον καθρέφτη της, με τα φτιασίδια, τα αρώματα και τα χτένια της, προσπαθούσε να γίνει ωραιότερη στα μάτια του Ήλιου.